Rüzgar esiyor,gökte bulutlar hızla kayıp gidiyorlar,karanlık bastıkça,serinlik artıyordu.Cadde boyunca hem yürüdüm,hem ağladım;kendime gittikçe daha çok acıyordum;defalarca tekrarladığım birkaç kelime,bir feryat,diner gibi oldukça,gözyaşlarımı yeniden akıtıyordu: "Rabbim,Allahım,ne kadar bedbahtım ! Rabbim,Allahım,ne kadar bedbahtım!"