Emine Işınsu dilini beğendiğim, kurgusuna güvendiğim bir yazardır. Bu okuduğum üçüncü kitabı oldu. Diğer kitaplarına göre bu kitap olaydan ziyade ana karakterin psikolojik tahlilleri üzerine yoğunlaşmış.
Kitap bana şu soruyu sordurttu:
En yakın olduklarımızı bile ne kadar tanıyoruz? Gerçek bir baba-kız mücadelesi. Ana karakter Mevsim ünlü bir roman yazarıdır. Babası oldukça zengin olduğu için çocukluğundan beri hiç yokluk çekmemiştir. Ancak Mevsim’in ruhunda, içinde hep bir eksiklik vardır gideremediği. Bu onu hep bir arayışa sürükler. Yazdığı romanların karakterleri ile takıntılı bir bağ kurar, onlarla yaşar. Babası onu her konuda desteklese de yine de cevaplayamadığı sorular beynini kemirir. Babası için, babasına inat, babasına rağmen… yaşıyor her şeyi. Hem çok seviyor,hem uzak kalmak istiyor. Ayrıldığı anda özlüyor. Gerçek bir git-gel, aşılmaz bir çelişki yumağı. İnsan zaman zaman kendi hayatından bir şeyler okuyor hissine kapılıyor. Kim çatışmamıştır ki ailesiyle :) Mevsim son romanı için yazdığı Mehmet karakterine de yoğun bir şekilde bağlanır. Mehmet’te kendi eksikliklerini tamamlar. Mehmet modern bir derviştir. Dini, kuralları ile yaşamaktadır. Mevsim kendindeki bu eksiği gördükçe bocalar. Eğer psikolojik fotoğraflar sunan kitapları seviyorsanız bu kitaptaki tahlil çok başarılıydı. Hele son bölümde ki darbe şok etkisi yarattı. Onu tabi ki yazmayacağım:)
Dediğim gibi; en yakın olduklarımızı bile tam anlamıyla tanıyor muyuz???
