Can Kazaz'a bir röportajda depresyon hırkası şarkılarınla ünlüsün diye bir yorumda bulunulmuştu bu yorum o kadar garibime gitti ki... Son bir yıldır neredeyse her gün saatlerce Can Kazaz dinliyorum özellikle de nefes darlığı çektiğim anlarda. Saçma bir şekilde onu dinleyince nefes alış verişim, kalp ritmim düzeliyor. Huzuru ucundan kıyısından hissettirdiği için ona, sesine, sanatına hayranım ama ben bu kadar huzur buluyorum derken o "yeter artık sürekli dert" diyor ve "Hiçbir halttan mutlu olamıyorum yine de kedim bile sakinleşiyor sesimle" diyor...
İçindeki ezgilerin çoğu, küs
bir çocukluktan kalma
tedirginliğin zinde
yorgunluğun dinlendirici
sen söylemiyorsun sanki
şarkılar dönüyor dilinde
belleğin azala çoğala aldattığı
her yarım söz
tükenirken başka ağızlarda
yazın kır, kışın soba taşrada
bilirsin çocukluğun mutlulukları
beneklenip
acı veriyor
bir zaman sonra