Bir Eylül Göç Vurgunu
Gecemin lambası yok gün doğumları olmayan bir şehirde
Düşse, düşeceğim hiç gelmediğin ömrüme...
Günlerden bir gün
Aylardan Eylül
Gecenin perçemleri günü kucakladığı vakitler
Beynimde bir hikaye kurguluyorum
Canımı acıya yamayıp yazıyorum yamalarım dikiş tutmuyor sökülüyor, haykırsam sesim boğulacak...
Harflerim dökülüyor satırlarıma hepsi
Okyanusun ortası
Kalbim Nuh'un gemisi
İnsanlık taşırım
Medeniyet benim başlar
Yüreğim seni yâd eder
Kalbim seni var eder
Yıldızlar rotamı belirler
Gözümde sen varsın okyanusun ortasında bir rüzgar esiyor kalbimin içinde seni haykırıyor bana
Aşk sende
Yürek bende...
Fırtınalı bir havada okyanusun ortasında oraya buraya savrulan kayıkta bir umut ışığı arıyordum ta ki bir adanın yanında olduğumu fark edinceye kadar
Görünmüyor muyum sana,
Adeta okyanusun ortasında gemi bekleyen biri misali çabalıyorum koşuyorum, yoruluyorum tüm gücümü harcıyorum lakin senin gözünde hep yerinde çakılı kalıyorum.
Sevmek beklemektir ama korkuyorum seni bende alacaklar diye beni senin içinden alacaklar diye...
Minik bir Film Sahnesi
Çaresizce okyanusun ortasında çırpınıyordum.
İleriye baktıkça bana az sonra çarpacak olan dev dalgayı görüyordum. Bu görüntü kalbimin 125546545314 hızda çapmasına neden oluyordu.
İlk çarpan büyük dalgayla bedenim okyanusun içine gömüldü. Ben çırpındıkça daha çok gömülüyordum. İçimdeki büyük bir korku paniğide peşinde getiriyordu. Buraya nasıl geldiğimi neden geldiğimi sorgulamıyor hayatta kalma mücadelesi veriyordum. Okyanusun yüzeyine birkez ulaşmışken henüz nefes alamadan iki bacağımdan tutan elleri hissetim. Hızla beni Aşşağıya çektiğinde onunla yüz yüzeydim.