Bir okyanusun ortasında gibi hissediyorum kendimi. Cırpınsam cıkamam, bası ve sonu gözükmeyen uçsuz bucaksız puslu bir su birikintisi.. Olduğum yerde kalakalıyorum ve buna ne kadar dayanırım bilmiyorum. Bugün olmazsa yarın, yarın olmazda öbürgün hırçın balıklara yem olup kaybolacağım. Sana ulaşmak iste bu kadar zor cırpınmaya çalıştıkça kayboluyorum..
Bana öyle derin derin bak ki tüm benliğimi gözlerinde unutup uzay boşluğundan hızlı, ışık hızından daha hızlı düşüp Okyanusun dibinde nefes alayım. Belki yedi düvel şahit olmaz olamaz ama bırak Atlantisin ortasında Yapayalnız kalmış bi balık şahit olsun. Biraz öte de; Mariana çukuru aşkı-meşki dolduramaz ama bırak sevgilim gözlerin gözlerimi doldursun..
Bugünü yaşama arzusundan uzak bedenlerimiz, yarından kaygı duyan bir kelebeğin korkusuyla Okyanusun ortasında yıldızını kaybetmiş bir gemi gibi dolanıyor ortalıkta..
Bir Yudum Kitap
Hani bazen olur ya, kendini tanıyamaz insan. Yaptıkları, yaşadıkları, söyledikleri... Bu, o olamazdır. Öyledir. Saramago, "Kendinden dışarı çıkıp kendine bakmadıkça kim olduğunu asla bilemezsin." der. Ara sıra dışarı çıkıp kendimize bakalım sevgili okur. Belki bir vakit bir yerlerde yanlışı biz yapmışızdır. Kim bilir?.. Var olun.
Bir boşluğun ortasındayım
Kanadı kırık kuş misali
Düşüyorum karanlığının içine
Fırtınaya kapılmış kaptan misali
Bir okyanusun ortasında
Salsız sandalsız kalmışım
Yüzme bilmiyor çırpınmıyorum bile
Gözlerinde boğularak ölmek ne güzel
Karanlığında kaybolmak saçlarının
'Sen'in için 'Sen'den vazgeçmek
Adım adım ölüme yürümek
Sana yaklaşır gibi sona yaklaşmak ...
(m.aygan)