Ilya Ivanovic bazen eline bir kitap alirdi, ama ne kitabi olsursa olsun. Okumanin esasli bir ihtiyac olabilecegi aklindan bile gecmemisti. Bu isi bir luks sayiyordu: Olsa da olur, olmasa da. Nasil ki insan, duvarina bir resim assa da olur, asmasa da; gezintiye ciksa da olur, cikmasa da. Boyle olunca hangi kitabi okuyacagi mesele degildi: Maksat gonul eglendirmek. Cani sikildigi zaman yapacak daha iyi bir sey bulamayinca kitaba basvururdu.