Tavan... İç dünyamı yansıtıyor. Kocaman ışıltılı bir avize... Yaşantım. Bir anda paramparça oluyor. Kalan şey ise kocaman bir boşluk... Doldurmaya çalışıyorsun, olmuyor. Parçaları birleştireyim desen, boşuna... Ölmeyi bile beceremedim. Hem de bu kadar yaşamak istemediğim halde.” Aslında cevap beklemiyordum, sanki kendi kendime veryansın ediyordum. Ancak beni şaşırtarak cevap verdi bana. “Sen ölemezsin zaten,” dedi.
“Nedenmiş o?”
“Çünkü ölmek için fazla ölüsün.”
Cevap veremedim, sustum.
