"İnsansız kal da gör insanlığı. Ne bela bir işmiş.."
"Bu dünyada insanın kötüsü her zaman insanlara kötülük düşünür, kötülük yapabilir."
Can değil mi, can batsın, can çok tatlı. Candan başka ne var ki dünyada, son, ucu.
Tek, uzun bir sıraydı ırgatlar. Alacalı bulacalı tespih
taneleri gibi... Dümdüz ovada insanlar küçücük
karıncalar gibi kalıyorlar. Uzaktan bakınca bu pamuk toplayanlar hiç kımıldamıyorlar, öyle duruyorlar. Öyle,
alacalı bulacalı bir çizgi, o kadar. Cansız, kıpırtısız sessiz.
Sanki bunların işi yalnız sarıya, koyu yeşile, pırıltıya, toza dumana kesmiş ovayı başka türlü nakışlamak.
Solmuş, bulanık gözleri gözleri ışıklandı, yanaklarına usuldan, inceden bir pembelik geldi.
Sayfa 28
Soluğu taşıyor, yıkılacak gibi,ölecek gibi...
Sayfa 27
Sevincinden ne yapacağını bilemedi, bir ara kekeledi...
Sayfa 26
Sesinde hiç bir anlam yoktu.Bomboş, Sabah sessizliğinde çınladı.
Sayfa 26
...giden göçten kalan ince bir toz bulutu ağır ağır yola iniyordu.
Sayfa 25
Yerleri dürer gibi toprağı sarsarak yolun tozlarının dörtgene fışkırtarak yürüyordu...
Sayfa 19
Tozlu bir yola düştü.Ayakları bilek kemiklerine kadar yolun serince tozlarına gömülüyordu.
Sayfa 18
Uyandığında tanyerleri ışıyordu. Gün doğdu doğacak.
Sayfa 17