Kizuki’nin ölümünden bir şey öğrenmiştim ve bunu hayatımın bir parçası, bir felsefe haline getirmiştim: “Ölüm yaşamın karşıtı olarak değil, parçası olarak vardır."
Hayatımızı yaşayarak, ölümü besliyoruz. Doğru olmasına karşın, bu, öğrenmemiz gereken gerçeklerden sadece biriydi. Naoko'nun ölümünden öğrendiğim İse şuydu: Hiçbir gerçek,
"Zaman olur, insanın çabaları dalga gibi yükselir,
Sular alır götürür bizi mutluluğa,
Bir kaçırdık mı o fırsatı, ömür yolculuğu
Sığlıklar, terslikler içinde bocalar.
Evet, insan yaşamında sular bazen yükselebilir, ama sular insanı açık denizlere de sürükleyebilir."
Sayfa 277Kitabı okudu
"Zaman olur, insanın çabaları dalga gibi yükselir, sular alır götürür bizi mutluluğa..."
Sayfa 254Kitabı okudu
"İnsanlar hiçbir zaman değişmezler ve yaşamdaki en büyük trajedi de budur!"
Sayfa 241Kitabı okudu
Ve ölüm budur işte; nar çatlıyor ve kan rengindeki damlacıklar damlamaya başlıyor. Ve ince beyaz tüller dalga dalga kızıla boyanıyor. Ve kızıl rengin dalgaları durmadan genişliyor ve genişliyor ve genişliyor..
“sevgi dolu o geceler, çıplak bedenlere yaklaşmanın o coşkusu, heyecanı, ölüm ve öldürmenin şehveti, kin ve nefret dalgaları, o hırs, o öfke, o sonsuz düşmanlık, o bitmek bilmeyen geceler.
Sayfa 10
Benim evim burası, senin yanın.
Sayfa 278Kitabı okudu
İnsan güvenmediği birini sevebilir mi?
Sayfa 243Kitabı okudu
İnsanlar hiçbir zaman değişmezler ve yaşamdaki en büyük trajedi de budur!
Sayfa 241Kitabı okudu
"Denizcinin yuvası uzak denizlerdir. Umutla yolculuk etmek, bazen gidilecek yere varmaktan çok daha güzeldir."
Sayfa 59Kitabı okudu