Bütün çiçekler sen kokuyosun
Bütün sevgiler sen esiyorsun
Belki bütün dünya sana gelmeme dönüyor
Bütünlenmemiş belki kalbim
Eksik bir yanımsın belki
Belkilerim keskelerimle bir bütün olamıyorum
Gel gitlerim gibi hep delhizlere çarpıyorum
Belki kalbim boşluk belki eksik
Dolduruyosun çarptıkça
Tuzlu da olsa suyun
Acısa Da
Doğa gibi sevdim seni
Kuşları senden özgürlüğe
Çiçekleri kokularından
Denizleri deryaları dalgaları
Gündüzü gecesi bir olup dünyayı döndürdüğü gibi
Bir doğdum bir ölüm gibi
Seni sevdim eksik parçam gibi
Sözlerim dünyada bir kişi gibi
Kalbim bir insan da konuşur gibi
Ama hep bir yokluk gibi
Hep eksik
Hep yetersiz kalmış gibi
Kizuki’nin ölümünden bir şey öğrenmiştim ve bunu hayatımın bir parçası, bir felsefe haline getirmiştim: “Ölüm yaşamın karşıtı olarak değil, parçası olarak vardır."
Hayatımızı yaşayarak, ölümü besliyoruz. Doğru olmasına karşın, bu, öğrenmemiz gereken gerçeklerden sadece biriydi. Naoko'nun ölümünden öğrendiğim İse şuydu: Hiçbir gerçek,
"Zaman olur, insanın çabaları dalga gibi yükselir,
Sular alır götürür bizi mutluluğa,
Bir kaçırdık mı o fırsatı, ömür yolculuğu
Sığlıklar, terslikler içinde bocalar.
Evet, insan yaşamında sular bazen yükselebilir, ama sular insanı açık denizlere de sürükleyebilir."
Sayfa 277Kitabı okudu
"Zaman olur, insanın çabaları dalga gibi yükselir, sular alır götürür bizi mutluluğa..."
Sayfa 254Kitabı okudu
"İnsanlar hiçbir zaman değişmezler ve yaşamdaki en büyük trajedi de budur!"
Sayfa 241Kitabı okudu
Ve ölüm budur işte; nar çatlıyor ve kan rengindeki damlacıklar damlamaya başlıyor. Ve ince beyaz tüller dalga dalga kızıla boyanıyor. Ve kızıl rengin dalgaları durmadan genişliyor ve genişliyor ve genişliyor..
