Sanki ölümle verilmiş bir randevuları vardı. Ve ölüm bu randevuya inanılmaz bir bağlılık gösteriyor, her virajda, her karanlık köşede, her kapının ardında onları bekliyordu.
Odama dönüp bir köşeye çömeldim. Artık yemek yemiyor, hastalığın görevini tamamlamasını bekliyordum.
Togna gözlerini kapadığı andan beri gözlerimden bir damla yaş süzülmemişti, tüm acım göğsümde kalmış kalbimi sıkıştırıyordu. O darbeler beni yere devirip kanlar içinde bırakmış olsa da benim için okşama gibiydiler.
Aşkın ızdırapta en üstün halini bulduğu bu topraklarda birçok şair bunu yaşayıp şarkılar yapmaya âşıktır.
İçimi saran acı ve hayalkırıklığını anlatamam; çünkü bunu anlatmaya yetecek kelimeleri bilmiyorum.
İşte bu yüzden, veba sırasında, Tognam'a koşmak için gecenin gölgeleriyle birlikte sokağa çıkıyordum, her gece belanın bizi alıp götürmesinden önceki sonuncu gecemiz olabilirdi.