Ölümsüzlük

Ahmet Ümit bana göre Türkiyenin  Agatha Cristie’si. Bugüne kadar o kadar güzel cinayet romanları yazdı ki bizim yabancı yazarları değil kendisini okumamızı sağladı. Son günlerde Başkomiser Nevzat tiplemesiyle yazsada bu kitabı diğerlerinden farklı.


Kitap üç arkadaşın hayatlarını anlatmayla başlıyor. Selim Nihat ve Kenan. Lise dönemlerinden bu yana beraber olan arkadaşlar kendi işlerini ellerine almışlardır fakat geçen yıllar aralarında bulunan bağı zedelememiştir. Hayatları normal seyrinde seyrederken Kenan ölümsüzlüğü bulmanın peşine düşmüştür. Ölümsüzlük dediysek öyle yaşlanmadan ölmemek değil istediği sadece öldükten sonra insanların şu hayatta Kenan diye birisi yaşadı demelerini istiyordur. Evli değildir ve hayatta o öldükten sonra onu anacak kimse yoktur. Birkaç fotoğraf sergisi açar ama kimse umursamaz ve kimsenin dikkatini çekemez. Ve ölümsüz olmak için çok ilginç bir fikir gelir akıllarına. Beyoğlunda işlenmiş cinayetleri yeniden fotoğraflayarak dikkat çekmek isterler. Bu iş üzerinde çalışırken iki cinayeti araştırmaya başlarlar. Aradan geçen olaylar sonucu katili bulurlar ama bulduklarına pişman olurlar. Çünkü katil öyle birisi ki…


Katili asla tahmin edemezsiniz. Mutlaka okumanız gereken bir kitap. Sherlock Holmes tadında Sherlock kadar zekice yazılmış bir kitap. Eğer cinayet romanı seviyorsanız bu romanı kesinlikle okumalısınız. İnanın son 10 sayfada ben şaşkınlığımı gizleyemedim elim ayağım titredi.

Ayrıca kitap sadece cinayet anlatmıyor İstanbul’u özellikle Beyoğlu’nu çok güzel anlatıyor.  Nicolas Flamel hakkında da çok güzel bilgiler var. Gerçekten tarihide cinayetide çok güzel anlatmış Ahmet Ümit…

La: Olumsuzluk eki. Başkaldırı serbestisi

Hz. Adem ilk insan, ilk baş kaldırış, ilk günah, ilk yasak. Ve tövbe edişiyle yaratılanların en güzeli, en üstünü. Hz. Adem ve Havva'nın hikayesi. Yani bizim hikayemiz. Bizim başkaldırışımız.Bizim isyan edişimiz. Kulluğumuzu hakkıyla yerine getiremeyişimiz. Emanete hıyanet etmemiz. İyilikle ve kötülük kesin bir çizgiyle ayrılmışken bunu fark edemeyişimiz. Ya da fark etmek istemeyişimiz.

Adem'in hikayesini okuyan herkes kendi hikayesini okur. Okuduğum her satırda fark ettim bu gerçeği. Yasak meyveyi unutarak ve hatırlayarak bizimde yediğimizi. Yapmamamız gerekenleri yapışımızı. Pişman olduklarımızı. Etmemiz gereken tövbeyi ne kadar da geciktirdiğimizi. Hz. Adem'in yasak meyve için 40 yıl süren pişmanlığı anca kabul edilirken, sahi kaç yıl yaşayıp da yaptığımız yanlışlara tövbe etsek yeterdi ki bizler için?

"Biz, emaneti göklere, yere ve dağlara arz ettik. Onlar onu yüklenmeye yanaşmadılar, ondan korktular da onu insan yüklendi. O cidden çok zalim, çok cahil bulunuyor."(Ahzab suresi, 72. Ayet)

[ [Adem'in hikayesini hatırlayan herkes, her şey kendi başından geçmiş gibi olur. Kendi hikayesini okur.Ben? Benden önce seçilmiş bir yolun yolcusu olarak geldim ben. Bana sorulmadı. Ama sorulsaydı bende seçerdim. Açık itiraf işte, yasak meyveyi, unutarak ve hatırlayarak bende yerdim.

Hangimiz balçık bedeni yaratılmışların en üstünü kılacak olan kutsal nefese, özgür iradeye hayır, derdik?

Hangimiz bir dünya yolculuğunun onurlu yorgunluğuna, kazasız belasız cennet yaşamının bilgisizliğini neylerdik?

Bilmemenin güvencesini hangimiz neylerdik?

Demem o ki, dağların taşımaya takat yetiremediği teklifi hangimiz reddederdik?
Yasak meyveyi hangimiz yemezdik? ...sayfa 11]]

Kitabı bitirdikten sonra derin bir sessizliğe büründüm. Kabil'in Habil' i neden öldürdüğünü, bu öfkeyi onun ve biz insanların içine kimin koyduğunu tekrar tekrar hatırladım.

Artık baş eğmememiz gerektiğini, kötülüğün karşısında direnmemiz gerektiğini, zulmü zulümle yarıştırarak, kötülüğü kötülükle tartarak değil ama ilahi adaletle doğrultarak dur, dememiz gerektiğinin farkına vardım.

Yani emaneti onu emanet edenin değil de kendi nefsimizin arzu ettiği gibi harcamamamız gerektiğini aklımın, kalbimin, nefsimin en derin yerine kazıdım.

Ve bu kitaba bu kadar geç rastlamış olmamın verdiği bir hissiyatla kapağını kapadım...