KÖMEN
Günümüzden, düşünüp birçok asırlar geriyi
Analım bin kere ölmüş o ölümsüz çeriyi:
Ebedi yiğit!
Adı yok şehit!
Kefenin: Vatan...
Tabutun: Cihan...
Yaşıyor ünün.
Düşünüp övün,
Damarında kan
Bir alev midir?
Yaşaman: Roman;
Ölümün: Şiir.
Sana yok ne taş,
Ne de bir mezar.
Bu hayat: Savaş!
Ebedi uzar.
Eşit olduğun
Şu güneş: Tuğun.
Tabutun: Vatan,
Mezarın: Cihan.
Adı yok yiğit!
Ebedi şehit! ..
RAGIP - 3
Düzlemesine giden sokağın sonunda yolun ikiye ayrıldığı yerde
Koca çınarların arasında hapsolmuş aile apartmanında yaşı 20ye yakın genç bir kız var
Bu genç kızın sabahtan başlayıp akşamın bir körüne kadar süren sade gülüşü
İki dudağının ardına saklanan sır, salya ile tatlı tatlı dökülüyordu Ragıp'ın kül tablasına
O esnada o gülüşü seyrederken
Şimdi söz Victor Hugo’da – bu saatin şerefine ve büyüklüğüne o nail olabilmiştir:
Tabutunu mezara koyacağımız bu adam, bütün kamuoyunun yasıyla uğurlanmayı hak edenlerden. Yaşadığımız çağda bütün boş kurgular anlamsızlığını ortaya koyuyor. Gözler hükmedenlerin gövdelerine değil, tinsel olanlarınkine yöneliyor ve bu gövdelerden biri yok olduğunda,
Kaderim dersin, kederin olur.. Sevmek kadar, sevilmek de kaderdir..
Oynanılması haram bir kumar gibiydim, O'na göre.. Başından yasak ve hileli..
Adı kaybetmek tehlikesiyle yan yana yazılan..
Zalimce terk etti..
Son nefesime kadar azap ve katlanılmaz acılar veren bir zalim. Katillerin ve canilerin esasında ne kadar vicdan ve merhamet sahibi insanlar olduğunu, O'ndan öğrendim.
Bir defada katledilip
