Bugünü nasıl anlatsam bilemiyorum. 5 yıllık bir eğitim hayatımın son buluşundan bahsediyorum. Her ayrılık insanda bir üzüntü bırakır değil mi? Oysa bende daha çok umut ve neşe var. Sebebi o ya da bu diyemiyorum. Nedensiz geliyor bu hisler. Yolculuğu her zaman sevmişimdir. Özellikle tek başıma. Tefekkür edecek o kadar çok şey görüyorum ki.
Hatırla
Hatırla ölüm var
Eksiliyor bedenin
Yanıyor ellerin hatırla
Eksildikçe sen
Eksikdikçe dostların
Artıyorsun hatırla
Fikirlerin
Cennetin
Her varlığın sonu var, senin oluşun gibi ,
Dönüşün Rabbinedir, tıpkı gelişin gibi...
Her şey gelip geçici, hiçbir şey bâki değil,
Üzüntün, ağlayışın veya gülüşün gibi...
Çok oluyor değil mi?
Çok oluyor değil mi, haklı oluşun kişisel doyumundan
vazgeçeli,
Gramer tuzaklarına dayalı şah-mat tartışmalarına gönül
indirecek yaşları geride bırakalı,
Kavramları, terimleri yangın söndürme araçlarının
güveniyle taşımaktan cayalı,
etiketleyip kaldırdığımız anladığımızın kavanozlarını
kıralı,
Çok oluyor değil mi?
Murathan Mungan