Beşinci Mektup
Ayrılık diye bir şey yok.
Bu bizim yalanımız.
Sevmek var aslında, özlemek var, beklemek var.
Şimdi neredesin? Ne yapıyorsun?
Güneş çoktan doğdu.
Uyanmış olmalısın.
Saçlarını tararken beni hatırladın, değil mi?
Hiç
Hiç Bir insani unutmak,
bir insandan vazgeçmek,
bir insani hayatından sonsuza kadar çıkartmak zorunda
kaldın mi hiç?
Hani ölmüş gibi,
hani uzatsan da elini tutamayacağını bilmek gibi,
her an kapından içeri gülümseyerek gireceğini bekleyip
ama aslında hiç gelemeyeceğini de bilmen gibi.
Ne zor şey değil mi ölmediğini bilmek,
ama ölmüş gibi ulaşılmaz
Kendimi mutlu gördüğüm fotoğraflarda tanıyamıyorum.
Benimdir hiç şüphesiz bu.
Ben inkar etmeye kalksam yanımdaki insanların tanıklığından anlaşılır.
Keçilerini otlatan çoban kendi sürüsünde olmayanı nasıl çıkarırsa
Ben de fotoğraflarda çıkan yüzlerime bakıp hayretler içersinde kalıp
Bu benim ya diyorum.
İyi hoş insanımdır çoğu zaman kendimi
hatırlamak acı vermeyecek kalpten atılsa
Tecrübeyle sabit diyemem ben kalpten atıldığını düşünmüyorum ama unutuluyor affediliyor. Tekrar karşılaşmak 3 yıl sonra bile riskli benim durumumda. bazen çok benzeyen birini gördüm sanıyorum ineceğim duraktan önce inip yürüyorum.
böyle zamanlarda bile birkaç gün aklımı toparlayamıyorum. hiçbir zaman
Tam 2 dakika!
uyumadan önce dişini fırçalamak gücünü buluyorsa bir insan, mutludur bence hayatından, umutludur!
Her ne zaman canım sıkkın olsa, hafif depresyonum depresşe, ilk bıraktığım şeydir gece diş fırçalamaları...
içimdeki huzuru bu gece buna borçluyum diyebilirim sanırım, hatta dedim gitti! (anlaşılacağı üzere, dişimi fırçaladım uykudan önce)