Dışardan nasıl qöründüğümün bi önemi yok aslında içeriden qörebilenler yetiyo bana,beni dışarıdan yargılayanlara da sözüm yok. Zaten dışarda kalmaları yetiyo Onlara...
"Bir hanımefendi ile bir çiçekçi kız arasındaki fark; davranış şekilleri değil, onlara nasıl davranıldığıdır." my fair lady (1964) filminden...
En kötüsü de ne biliyor musun; en çok sevdiklerimiz, en sıkı sarıldıklarımız, en çok güvendiklerimiz var ya, işte en fazla onlar yakıyor canımızı.
Bir kere kırıldın mı onlara, bin kere öpseler geçmiyor acısı...
Ben çok illeri çağ görmüş bir kimse değilim
Ve herhangi birinize sözlerden seçip nasihatler vermek haddim değil.
Bu savaş coğrafyasında yarı gülmek bile bazen beni incitiyor
Ve fazla yemek bazen beni utandırıyor
Önüme iki çeşit yemek geldiğinde
yada çok fazla akan bir su bulduğum da
Aklıma ya kerbela gelir, yada herhangi bir yokluk için de
Alo baba sen misin nasılsın?Allahıma bin şükür ben burda iyiyim...
Ne olsun be baba güzel geçiyor günlerim silah elimde hergün iştima nöbetteyim.
Annem nasıl baba ağlamıyor değilmi? Söyle nolur ağlamasın bırakmasın kendini...
Doğudayım tehlike evet biliyorum baba! Korkmuyorum elbet vatana kan can feda...
Kardeşlerim nasıl sınıfı geçtilermi?
'Bıçağınızı keskinleştirmeye devam ederseniz, körleşir.
Sürekli para ve güç peşinde koşarsanız, kalbiniz açılmaz.
İnsanların onay vermesini beklerseniz, onlara mahkum olursunuz.
İşinizi yapın ve geri çekilin...
Dinginliğe ve huzura giden yol budur.'
Lao Tzu
Faili meçhul cinayetler arasında kalmış , kendi cesedini aramaya koyulmuş, kazanan insanlar arasinda kaybedenleri arayan bir adamın hikayesi bu...
Cinayetten önceki gün...
Kazanmış insanların arasında kalan kendisinide kazanmış gibi hisseden ama asla kazanamayan bir insanim. Tek çareyi ölmekte arayan, ama ölmemiş sadece yıkıntı halinde bulunan enkazlar arasında yok olmayı bekleyen insanim. İçinde ki bütün duyguları alınmış elinde sadece nefret duygusuyla hayatta tutunan insanim. Umut ve vicdan arasında kalmış ve umudun birgün kurtaracagina inanmis insanim. Kendi yıkıntısından başka kaybedecek tek şeyi canı olan insanim...
Cinayet günü...
Kendi Yüreğindeki son kalan kişiliğini öldürmeye hazırlanan bunuda intihar süsü verecek olan kişiyim. Nefretle anlaşma yapan ve yaptığı anlaşmada ruhunu, nefrete satan insanım. Bu saatten sonra hicbirseyin duzelmiycegine inanan ama hala içinde yitirmedigine inandığı kazanmak duygusuna bağlı olan insanım. Ben inşası devam ederken inşa edenin düşünmekten bıktığı, oldum olası kendi yıkıntısından başka hiçbir şeyi olmayan yıkıntınin parçasıyim...
Cinayet işlendiği günden sonra...
Susmanin en büyük cevap olduğu ve sustukça bu dünyada kazanan insanlar arasında kalan kişiyim. Affetmenin erdem olduğu ve affedince güçlü olacağına inanan kişiyim. Bütün kaybettiklerini kazanmış olduğu güç duygusuna bağlayan ve onlara iyki vardılar diyebilme gucune erişmiş insanim. Benliğinden sıkılmış ama gayet rahat davranan ruhun sahibiyim. Bundan sonra rüzgar gibi esip , güneş gibi parildayim , deniz gibi mavi olmayi dileyen insanım. Kaybetmeyi göze alarak savaşmaya devam edecek insanim...
Önce kimseleri üzme, kimselerin seni üzmesineyse asla izin verme.
Mesafeleri uzun tut, öylelerinden uzak dur.
Mecburi ilişkiler yüzünden sana değer verirmiş gibi yapanlar yerine, - bırak onları, bırak onlara derdini anlatmayı, seni anlamalarını beklemelerini bırak - seni sen olduğun için seven, senin değerini bilenlere sarıl.
Kukla olma, hayatının akışına karar veren sen ol.
Mutlu olmak öyle kolay ki, önce gözlerini kapa, sonra kulaklarını tıka istemediklerine.
Göreceksin dağılacaklar, kaybolacaklar.
Her gün güzel doğar. Onu görmek, yaşamak senin elinde.