biri öldüğünde gerçekten onun için mi ağlarız yoksa kendimiz için mi?
babamızı, annemizi, dostumuzu, sevgilimizi kaybettiğimizde aradan yıllar geçse bile “onsuz hayata alışamadım”,
“kendimi yalnız hissediyorum.”,
“kimseye onun kadar güvenemiyorum” diyerek yakınmaz mıyız? gördüğün gibi.
kaybettiklerimizin ardından ağlarken bile aslında kendimize ağlarız.
onsuz şimdi ne yapacağımıza yanarız. o olmadan yola nasıl devam edeceğiz diye kaygılandığımız için ağlarız.
İnsanın tek bir yüzü yoktur ki
Ya da tek bir geleceği
Taştan bir kutuda uyuduğumda
Beni acıtan karanlıkta
Düșünüp onsuz da olabileceğimi..
Barışçılar inanıyorlardı ki, bu dünyada her zaman her şeyin kötü olmaması insanın doğuştan hakkıdır.
Bugün tanıdığım aklı başında ve kendi halinde gençlerden birçoğu kendilerinde hiçbir hak görmüyorlar, umutlanmak hakkını bile.
Zorbalıktan nefret ediyorlar ama onsuz bir dünya olabileceğine inanmayı göze alacak kadar iyimser ve ilgili değiller.
"Onu hiç beklememiştim. Bazen insanlar olmadık zamanda sizi şaşırtır ve birden bu zamana kadar onsuz nasıl yaşadığınızı bilemezsiniz."
“O bensiz yapamaz!” sözü aslında, “Ben onsuz yapamam!” gerçeğinin saptırılmasından başka bir şey değildir.
Sayfa 98Kitabı okuyor
Emir Talha Altunbaş ~ Yıllar Zordur
youtube.com/shorts/vuIB6h4r-CI
...ayları yaşarım, yıllar zordur,
...yolları aşarım, dağlar zordur,
...hem onunla zordur, hem onsuz zordur,
...ben neyleyim şimdi söyleyin bana...
...uzun versiyonunu bekliyoruz.
...ağzına yüreğine sağlık...