BİR KADININ SOL YANI
Rosida, kendisini ay ışığının aydınlattığı bir gecenin karanlığında yürürken görüyordu.Sokak lambasının yansıttığı bir gölge aniden gözlerinde belirip kayboldu .Hızlı bir refleksle etrafını gözleri ile korku içinde ve uzun uzun süzdü.Kalp atışlarının yükseldiğini göğüsünde hissetti.Sokağın dökük ,çatlak duvarında
İsimsiz.
E-book olarak okumak İsterseniz.
drive.google.com/file/d/1upa9t7o...
Her son yeni bir başlangıca gebedir. Bitmek; kimine göre bir son, başkasına göre yeniden doğuştur. Her şeyin sonu olduğu gibi bununda bir sonu vardır. Geç olsa da öğrendim artık. Şimdi baktığımda geride ne bırakabiliyorum ve siz
Geçen gün şahit olduğum bir olayı anlatayım mı?
Birkaç arkadaş kaldırımda yürüyoruz, önümüzde de gözleri görmeyen elinde değnek engelli bir ablamız yürüyor.
Elindeki değnek önündeki beton direğe çarpınca, zannedersem yolun bittiğini ya da yön değiştirdiğini zannetti, kendisini caddenin ortasına attı.
O anda aniden hızla gelen bir otobüs çarptı çarpacak, gözlerimi panikle kıstım Allah dedim tamam gitti..
Bir anda onu bir şey tuttu ve kaldırıma geri fırlattı. Olay o kadar ani oldu ki dengesini sağlayamadı kendisi de kaldırımda yere düştü.
Hemen koşa koşa yanına vardık, kendisinin hiçbir şeyden haberi yok diyor ki, "bu kadar kaba davranılır mı ya, insan biraz nazik olur"
Neyse ayağa kaldırdık üstünü başını temizledik değneğini eline verdik yoluna devam etti..
Biz de şaşkınlıkla birbirimize bakıyoruz.
Çünkü sonuçta ben kör değilim yani, orada biz üç arkadaş ve o abladan başka hiç kimse yoktu.
Arkadaşlara diyorum ki "Benim gördüğümü sizde gördünüz mü?"
Onlar da şaşkınlıkla birbirlerine ve bana soruyor, "Benim gördüğümü siz de gördünüz mü' diye..
Orada ne döndüğünü üçümüzde hiçbir zaman çözemedik.