nerem varsa insan kalan işte orası acıyor"
Hiç yokken durup dururken acıyor hemde.. Yok biter diyorum, geçer diyorum geçeceğini de biliyorum ama hani demişler ya "neren ağrırsa canın ordadır" diye, acı öyle bir şey işte.. Her hücremde o müthiş acıyı hissediyorum bazen.. Ne yapsam azalır insan kalan yanlarım?
Ölüyorum, annem bana hiç kızmıyor.
Hayat, benden gizlediğin ellerini hangi cebinde saklıyorsun.
Ah o zor veda... Boyun eğiyorum, bir de....
Hatırlamak dışında bir mucizem yok.
KALBİNİZİ SÖKÜP ALAN BİZ DEĞİLDİK Kİ...
Ama bir suçlu gerek adalet için. Ve adalet için kurban gerek bir kahramandan çok.
Ama anlatmak için yine sözcüklere ağlamam gerek. Yine sen anlarsın diye...
Peki ben senin nereni gözlerimle ıslatıyorum... Bu kadar yenik bir şeyi neden itiraf ediyorum.
Gözlerime bak düşüyorum. Ve artık duvar kağıtlarının bile içine sızıyorum. Durduruyorum kalbimin atışını. Öyle ustalaştım ki.. Sihir gerekmiyor artık bana, büyülerin gerekmiyor. Öyle çok bavulumu toplayıp kaçtım ki kalbimden; şimdi parçalarım mı geride bıraktıklarım, yoksa kaçık çoraplarım mı bilemiyorum.