Sülalede padişahlara evlat veren Türk hanımları tek tüktür. Daha 1300'lerde devletimizin kurucusu olan Osman Bey'in oğlu Orhan Bey, Bizans İmparatoru'nun kızıyla evlenmişti. O dönemden bu yana hareme hep farklı kökenden kızlar girmiştir. Ruslar, Fransızlar, İtalyanlar, Yahudiler, Sırplar, Macarlar ve daha nice bir millet. Benim anam ve hanımlarımın çoğu Çerkez'dir
Osmanlı arşivlerinde bulunan çok sayıdaki belgede görüldüğü üzere, eserlerin yurtdışına çıkarılması için yabancılar bir dilekçeyle talepte bulunuyor, Osman Hamdi Bey, Müze-i Hümayun müdürü yetkisi ile görüş bildiren bir rapor hazırlayarak eğitim Bakanlığına gönderiyor, bu rapor olumlu görüşle kademe kademe ilerleyerek sultanın birinci sekreterine imzalatılıyordu. Müze müdürünü denetleyecek bir kurum yoktu; oysaki müze müdürünün eğitim Bakanlığınca denetlenmesi gerekirdi. Ayrıca sultanın atadigi, lise mezunu, eski sadrazamın oğlu bu paşazade’nin ayrıcalığı vardı: “Müze-i Hümayun müdürü Hamdi Bey’e, rütbe-i Bala İhsan edilmişti.” Rütbe-i Bala liyakat gözetilmeden, tepeden inme, saray tarafından verilen bir ünvandı.
Sayfa 23Kitabı okuyor
“Müze-i Hümayun müdürü Osman Hamdi” imzalı, nazaret’e gönderilen eserlerimizin verilmesi yönündeydi. Osman Hamdi Bey eski eserlerin öneminin elbette bilincindeydi. Eserlerimizin değerli olduğunu, hele batılılar için, onların aç karınlığı geniş müzelerini doldurmak için çok gerekli olduğunu gayet iyi biliyordu. Osman Hamdi Bey tutumunu aynen devam ettiriyor, almanların dördüncü kazı sonucu cikarttigi eserlerin yurt dışına çıkarılabilmesi için bildik gerekçeleri tekrarlıyordu. “ Eserlerin siyah ağır Taşlar olduğu” , “ Kazı yerinin limana uzaklığı yüzünden 500 TL’ye yakın taşıma gideri gerektiği” , “ müzede benzeri olanların, değersiz görülenlerin verilebileceği, müzenin bütçesinin uygun olmadığı, müzenin seçeceği eserlerinde İstanbul’a taşıma giderini almanların üstlendiği” yönünde görüşler bildiriyordu.
Sayfa 19Kitabı okuyor
Osman hamdi bey, müze-i hümayun müdürü olarak raporunda açıkça eserlerin kıymetsiz olduğunu, Almanlara verilebileceğini ilgili nezareti yetkilileri ile sultana anlatmak için elinden geleni yapıyordu. Bu sırada o ülkenin elçisinin eserlerin hepsinin gitmesi için gösterdiği ilgiyi de unutmamak gerekiyordu.
Sayfa 13Kitabı okuyor
Eldeki belgelere göre, müze-i hümayun yetkilileri yurt dışına gitmesine izin vermek istedikleri antik eserlerle ilgili üst makamlara konuyu anlatırken, eserlerimizi önemsiz göstermeye çalışıyordu. Müze-i hümayun müdürü olarak Osman hamdi bey, maarif Nezareti’ne ilettiği görüşlerde sık sık “ bir grup kıymetsiz taş”, “ bazı lüzumsuz parçalar”, “ koyu Taşlar üzerinde şekiller”, “benzeri müzede var” , “ taşıma masrafı kendisine ait olmak üzere” gibi gerekçelerle 32. maddeye sığınarak görüş bildiriyordu. Hazırlanan raporlarla, duvar üzerine işlenmiş zincirlideki eşsiz hitit kabartmalarının(rölyef) yurtdışına götürülmesine yol açan yürürlükteki tüzüğe ve maarif Nezareti’ne nasıl peçeleme yaptıklarını Osmanlı arşivindeki pekçok belgede açık seçik görüyoruz.
Sayfa 10Kitabı okuyor
Mazhar Osman Atatürk'le görüşmektedir. Bir ara Atatürk sorar:
– Osman Bey, bu delilik nasıl bir şey?
– Gazi Paşam az da olsa herkeste bir parça vardır, deyince Atatürk:
– Ne demek istiyorsun, bende de mi var?
Hoşsohbet ve sözünü esirgemeyen biri olan Mazhar Osman:
– Ohooo... Sizde herkesten bin beteri var. İçeride ve dışarıda dört iklim yedi cihana kafa tutmak akıllı adamın yapacağı iş mi?
Atatürk dakikalarca güler..
Sayfa 74
