Rousseau’ya göre tüm toplumsal birlikler arasında tek doğal olan birlik ailedir. Aile dışındaki toplumsal birlikler sözleşmeye dayalıdır ve bu birliklerin en belirgin olanı devlettir. Aile ile devlet arasında bir benzerlik bulunur. Şöyle ki; baba iktidarın, çocuklar ise toplumun karşılığıdır. Hem baba hem de çocuklar özgürdür; yine de bunlar, çıkarları uğruna bu özgürlüklerinden vazgeçerler. Baba çocuklarına, onlara duyduğu sevgi dolayısıyla ilgi gösterirken devlette yönetici, halkına, onların başında olmaktan duyduğu haz sebebiyle ilgi gösterir.
Yazara göre hakkın temelinde kaba kuvvet bulunamaz. Bundan dolayı yönetilenler, yalnızca meşru güçlere itaat etmekle mükelleftir. Zorbalara ise isyan etme hakkı daima vardır. Ayrıca, hiçbir insan, hemcinsi üzerinde doğal bir otoriteye sahip değildir. Bu durum, bize yöneten ve yönetilen arasındaki hiyerarşinin sözleşmeye dayalı olduğunu gösterir. Bu sözleşme üzerinde, toplumsal birliği kuranların tamamı söz hakkına sahiptir. Yönetenin yönetici olabilmesi ve yönetilenin buna razı olması, tamamen toplumsal bir sözleşme gereğidir. Sözleşmeye dayalı bu ilişkiden hem yönetenler hem de yönetilenler kârlı çıkar.
Yönetim keyfî olamaz. Meşru yönetim, halkın ona rıza göstermesiyle mümkündür. bundan dolayı bir yönetimin meşru olabilmesi, yönetilenlerin kabul veya reddetme yetkisine sahip olmalarıyla mümkündür.
