Okurken hep piyanist geldi gözümün önüne
Tanrı beni affetsin. Onları sıkıştırıyorlar, biliyor musun? Gereğinden fazla kişiyi içeri sokuyorlar. Eğer sağlıklı erkekler varsa onları sona bırakıyorlar, ardından ite kaka diğerlerini sıkıştırsınlar diye içeri girmeye zorluyorlar. Sonra kapıyı kapatıyorlar; hiçbir şey- den şüphelenmesinler, yıkanacaklarını sansınlar diye odaya duşbaşlığı
Sayfa 71Kitabı okudu
24'lük yorgun bir gün
Sagopa Kajmer'in 24 şarkısını biraz Türkçe rap dünyasına hakim olup da bilmeyen yoktur zannımca. Sago bu şarkısında yitip giden bir günden bahseder, 24 saat geçmiştir. Yeni bir gün gelecektir ve eskisine veda vaktidir. Zor bir ayrılıktır bu, sanki öylesine değerli bir gün geçirmiştir ki onu bırakmak istemiyordur. Şarkıya tekrardan dönüp
Gitmek başlı başına dokunaklı bir şey. Hele arkada kalıp gidişini izliyorsan birisinin onunla ilgili son görüntüsü yalnızca belirgin sırt çizgileri oluyor. Her adımda açığa çıkan tabanlar bundan böyle yokluğa, hiçler ülkesinin topraklarına basacakmış gibi geliyor insana. Dunyanın her köşesinde aynı otlar bitiyor halbuki. Değil mi ki duran kendinde duruyorsa öyle, gidende kendine yürüyor yollarını. Kimse kendini ben yitiğim diye tanıtmıyor da. Yitik dediğin geride kalanları olduğu yere sıkıştıran insan boşluğu hep ten kokan bir yatak. Ama bir kayboluş var ki senin de gayet iyi bildiğin, ne yerini kaybetmekle kıyaslanabilir ne de bir yakınını.
Evden çıkarken dönüp șöyle bir baktım geriye... Her köșede, her zerrede benden bir parça var. İzlediğim televizyon, oturduğum koltuk, dizimi çarptığım sehpa, kulpunu kırdığım çekmece, duvardaki tablonun çivisi, halının havı, perdenin kenarı... Benim bedenimin izi, benim ruhumun nefesiyle dolu her yer. Hep baktığım șu aynadan silinip gidecek mi yüzüm? Hiç sanmam.
Sayfa 119 - İletişim YayınlarıKitabı okudu
Rana özel isimdir. Senden özel isim mi var Türk Dil kurumuna yazacağım. Diyeceğim ki onlara RANA sadece başı değil bütün harflerle büyük yazılsın. Bu bir imla kuralı olsun anayasa da yer bulsun.. Değistirilmeyi teklif dahi edilemez RANA sensin.. Benim Bu yüreğim bir devlet kadar şefkatli ama büyük değil. Bir elma boyu kadar hacim kaplar . İçine sen çekirdeğinle anca sığarsın. Yaşım senden büyükmüş öyle söyledin bir keresinde peki ben neden sana yazarken hep çocukluk ediyorum
Rana bu yalan dünyaya kızdığım kadar kızıyorum bu beni götürecek trene
SAHTE KARAKOL
1950'li yıllarda Sirkeci Emniyet Amirliği'nde görevli üç polis memuru emekli olurlar. Emekli olurlar ama geçim kaygısına da düşerler. Yaşları da henüz genç olduğundan bir iş yapma konusunda kafa yorarlar. Şu işi yapalım, yok bu işi yapalım derler ama bir baltaya sap olamazlar. Derken içlerinden biri bir düşünce atar ortaya: "Karakol