Evet evet burası kitap uygulaması..
Uygulamada epeydir gördüğüm bir durum var: "Burası kitap uygulaması böyle şeyler paylaşamazsınız." şeklindeki parmak sallamalar. Neden herkes her konuda çok bilgili, yetkili, erdemli, söz söyleme sahibi hissediyor kendini? Sürekli insanlara ne yapıp ne yapmamalarını söyleyecek, onlara sınır çizecek gücü size veren ne ki?
Fotoğraf
Sadece tiksiniyordum: insandan, tabiattan, eşyadan! (Okumadan ölmeyin)
"Ne içindeyim zamanın,
Ne de büsbütün dışında;
Yekpare, geniş bir ânın
Parçalanmaz akışında."
Gururla söyleyebilirim: "Bu dünyadan bir 
Ahmet Hamdi Tanpınar geçti ve ben onu okuma şerefine nail oldum." Bazı yazarlar vardır, geç tanırsın. Bazıları da vardır ki, geç tanımanın daha kötüsü: yanlış tanımak...
Geçtiğimiz yıllarda çok sevdiğim,
Șükrü Erbaș'ın insanın acısını insan alır kitabında bir söz vardı 'her insanda gidilebilecek uzaklığı bilmek gibi bir gücü vardı.' diye. Keşke öyle bir gücüm olsaydı. Herkeste yanlış mesafeye gitmeye çalışıyorum ben sanırım.. Hoș bunu yapan sadece ben değilim, kimse kimsenin sınırını bilmiyor.. İnsanlar ne kadar boş artık. Kimseyle oturup iki laf edemiyorsun , herkes bir dedikodu, boş muhabbetler peşinde, kimse iki satır bişey okuyayım demiyor. Okuyanlarda imkansız aşk romanları ancak. Gerçek hayatta artık kimse aşkı bulamıyor çünkü, evli olanlar bile sevgiye aç.. İnsanların hayatları belden aşağı muhabbetler sadece.. Çevremde o kadar gereksiz insan var ki gerçekten boş yaşadığımı düşünüyorum artık. Başına bişey gelse oturup derdini anlatacak kimse yok, herkes derdini söyle de bir açığını bulalım kafasında, yalancı, riyakar, embesil, güvenilmez...
İnsanın Acısını İnsan Alır diyor ya, bu zamanda insan, insana sadece dert oluyor. Kimse kimseyi derdiyle de sevmiyor...
"Bir kitap okudum, insana bütün bakışım değişti."
Kaç hayat tanırsın bir kitapta?
Kaç yolculuğa çıkarsın?
Ve kaçından sağ çıkabilirsin bu yolculukların?
Yaralar vardır, kabuk bağlar. Kurcalamadığın zaman kanamaz. Ama bir gün bir bakmışsın, deşilmiş yaran. Hiç olmadığı gibi, hiç olmayacak bir zaman.
"Sana hangi derdimle ağlayayım bilmem ki," diyordu 
İskender Pala 
Bülbülün Kırk Şarkısı'nda. Öyle bir
Birkaç tavsiye ...
Bir şarkın olsun. Senin olsun. Hayatına her giren insana "bu benim şarkım bak" diye dinlet. Birgün o kişinin hayatından çıktığında bir radyoda denk gelirse seni hatırlasın .
Tek bir parfümün olsun. Özdeşleşmek iyidir. Dünyada bunu illaki birtek sen kullanmayacak son .Öyle bir sana ait olsun ki, bir yabancıda bile duysa "acaba