Kalabalıklar Hatıra Biriktirmez
Hudutları belirsiz, tanımsız bir ahaliyiz artık. Hangi yöne gitse kaybolan, hangi çenginin etrafında toplansa avuçları alkıştan patlayan şaşkın bir ahali. Gözlerimiz hırstan kan çanağı, ellerimiz kılıçsız, ellerimiz pudralara aşina. Yani biz Yunus’u anarken derviş, Hallac’ı anarken zalimiz; vurduğumuz serçelere suç buluyoruz. İçlerimiz darmadağın.
Kadrolu Yalnızlar için
unuttuklarınızı soruyorum
hiç hatırlamak istemediklerinizi
teninize iz bırakanları
ve izinizi taşıyan tenleri
görmesenizde sezdikleriniz var mı sizin
unutmasanız da unutur gibi yaptıklarınız
“Yaşamak, düşmekle kalkmak arasında geçirdiğiniz korkulu, ümitli, telaşlı zamanın adı, düşüp düşüp kalkma sanatı
ben maalesef pek başarılı olamadım
çünkü kalkabilmek için, düşerken aldığınız yaraları iyileştirmeyi bilmeniz gerekiyor, oysa ben her gece ağrıyla uyudum, her sabah sancıyla uyandım.”
Dokunmadan
Can boşluğu?
canımın boşluğundan bırakıyorum kendimi..
kendimi..
canımın boşluğundan..
insanın kendinden kaçıp yine kendine varması ne garip..
oysa insan insana şifaydı, sığınaktı, soluktu, Yusuf'un kuyusunda bir medetti
İbrahim'in ateşinde bir suydu karınca ağzında olan..
sevdiğim. sevgilim. gülüşene hüznünü asanım. gülüşüme hüznünü asanım
insan
Deneme!
Bulutlar arasında bir telaş bir koşuşturmaca
Oysa gece nasıl da direniyor sabaha
Sabahın ise ağzı kulaklarında
"Oysa ben bu gece yüreğim elimde
Sana bir sırrımı söyleyecek idim
Şu mermi içimi delmeseydi eğer
Seni alıp götürecektim"
İnsanlar nedense hep mutsuz olmayı seçiyor. Hayatlarını zorlaştırmayı seviyorlar galiba. Oysa mutlu olmak, gece kafanı kaldırıp gökyüzüne bakmak kadar kolay...
''Herkes hep mutlu olmak ister, mutsuzluğu yaşamadan. Oysa düşünsene, hiç gece olmasaydı güneşin tadını çıkarır mıydı insan?''
Lev Tolstoy
''Herkes hep mutlu olmak ister, mutsuzluğu yaşamadan. Oysa düşünsene, hiç gece olmasaydı güneşin tadını çıkarır mıydı insan?''
Lev Tolstoy
Zamandı bizi birbirimizden uzaklaştırıp yakınlaştıran.Gök mavi sabah,gece karasının üstünden zaman geçince belirirdi.Bazen kimse bizi umursamaz sanırdık.Oysa hep O umursardı
Pazartesiyi salıya bağlayan gece bugün,
Hayallerimin öldüğü, umutlarımın yok olduğu gün.
Sorsan herkes iyi bilir beni,
Oysa kim biliyor ki iyi olduğumu?
Beni yaşarken mi görmüşler,
Nefes alırken mi görmüşler ki böyle söylerler?
İşte, bir garip deryada kayboldum.
Boyumu aşan dertlerimin içinde can çekişiyorum.
Can kurtaran da kayboldu, kim kurtaracak ki beni?
Son nefesimi dalgaların içinde vereceğim, kimin aklına gelirdi ki?
Sanırım sela okunuyor, hangi garibim vefat etti kim bilir?
Beni sensizlik aldı, acısını çeken bilir.
Yarın hayatımın ilk 20'sine veda edeceğim.
Yıllar eskitiyor beni, saç tellerimden anlarım halimi.
Herkes gidiyor, terk ediyor beni,
Kime sorsan iyi bilirdik, anlardık halini.
Gözümden yaşlar dökülürken gel kurtar beni,
Söylediğim sözler anlamsız, sensizliği yaşayan benim.
Aybars Kaan Demirhanlı ~ Sensizlik aldı beni
Güneş yerine küsmeseydi gün asra bedel olurdu. Oysa gece öyle mi?
