“Picasso mutsuzları ve kederlileri resmetmeye başlamakta haklıydı. Hüzünlüleri. Pencereden dışarı kendi bedbahtlığına bakıyordu.Buna saygı duyabilirdim. Oysa bu meyve ressamları yalnızca kendi faniliklerini düşünüyorlardı; sanki eserlerin güzelliği ölüm korkularını bir şekilde hafifletebilirmiş gibi. Cansız, samimi ve anlamsız halleriyle asılıydı hepsi karşımda işte , eşyaların, objelerin resimleri; kendileri de yalnızca birer eşya birer objeydi, kendi kaçınılmaz yok oluşlarına doğru ilerliyorlardı solarak.”