“Yaşamak değil,beni bu telaş öldürecek.”
Sayfa 15
Şayet marazi bir zehaba {kuruntu} kapılırsan bunu sükûtla acılandırmak değil bedahetle {açıklıkla} tatlılandırmak yolunu tercih etmeni isterim. Bilirsin ki benden tasavvurî olarak hiç bir şekilde ima, inkâr, tevil {sözü çevirme}, vesaire sadır olamaz {görülemez}
Bu günlerimin en güzel hâdisesi olan sana selam gönderişimdir. Halbuki bundan güzeli de var. ((sesini işitmem))dir değil mi?
Yürümek, düşünerek yürümekte biraz hayattan bir nebze {pek az şey} buluyorum. Oturunca ağır ağır üstüme kanatlarını germekte olduğunu zannetiğim "şeytani ihtimaller"den havasız kalıyorum, boğuluyorum, eziliyorum gibi oluyor.
İşte böyle olunca hayatı hissetmek, kâbustan kurtulmak için bir çareden istifade ediyorum: Hareket etmek. O da; yürümek, değişik manzaralara bakmak, sesler duymak, yüzü rüzgara terketmekten başka bir şey değil. Bu kadar basit bir değişiklik yapmakla içim rahata kavuşuyorsa, neden kendime zulüm edeyim. Şurada bir ömrüm var.
Görmemezliğe geliyorum,
Duymamazlığa geliyorum.
Düşünmüyorum, öteye itiyorum.
