Muhakkak ki bütün insanların birer ruhu vardı, ama birçoğu bunun farkında değildi ve gene farkında olmadan geldikleri yere gideceklerdi. Bu ruh, ancak bir benzerini bulduğu zaman ve bize, bizim aklımıza, hesaplarımıza, lüzum bile görmeden meydana çıkıyordu...
"Avizesi cevza, ışığı dolunay idi gecenin. Yaklaşmakta olan bir gül olup açtı ve yeminler edildi ömrüne. Gül açınca taşırdı insanların sevinç ırmaklarını ve dünya ilk kez dünya olduğunu hissetti. Zaman o gül gibi gül görmedi zaman olalı."