Sizi anlıyorum sayın kediler,
Muhterem köpekler,
Saygıdeğer kuşlar.
Ben de sizin gibiyim,
İnsanları çözemiyorum.
Sokak İnsanları
Aile üyeleri, birbirlerini nasıl da seviyorlardı!
Orada, birdenbire, kızın annesini öpmesi ve kolları birbirinin beline sarılı olarak yürüyüşleri kafasında parladı. Onun dünyasında, çocuklarla anne babalar arasında böyle sevgi gösterileri yoktu. Bu, yukarıdaki dünyada ulaşılan, varlığın yüceliğinin açığa vuruluşuydu ve o dünyada bu kısacık bakışında gördüğü en güzel şeydi. Bunun değerini anlayarak, derinden etkilenmişti. Kalbi sevecenlikle eriyordu. Bütün yaşamında, sevginin açlığını çekmişti. Doğası, sevgiye açlık duyuyordu. Bu onun varlığının doğal bir istemiydi. Yine de onsuz yaşamış ve giderek kendini katılaştırmıştı. Sevgiye ihtiyacı olduğunu bilmemişti. Bunu şimdi de bilmiyordu. O, yalnızca sevgiyi eylem içinde görmüş, heyecanla ürpermiş ve onun iyi, yüce, olağanüstü bir şey olduğunu düşünmüştü.
Reader Follow Recommendations
Dünyanın en basit, en zavallı, hatta en ahmak adamı bile, insanı hayretten hayrete düşürecek ne müthiş ve karışık bir ruha maliktir!... Niçin ilk defa gördüğümüz bir peynirin evsafı hakkında söz söylemekten kaçtığımız hâlde ilk rast geldiğimiz insan hakkında son kararımızı verip gönül rahatlığıyla öteye geçiveriyoruz?
