Şeriat
Şeriata gelince yalnız İslam'ın değil, Hristiyanlığın , Yahudiliğin hatta Teoizmin de şeriatı vardır. Diyelim ki Hristiyan şeriatına uygun biçimde giyinen rahibelerle rahiplerin kılığı hiçbir zaman laaikk devlete ve kendilerini laik sayan vatandaşlığı rahatsız etmez. Bizimkileri ise nerede bir sarıklı , nerede bir çarşaflı görseler ,
Die Welt als Wille und Vorstellung[1819](1):
“…Kendimizi tenha bir yerde farz edelim. Ufuk sonsuza uzanıyor, gökyüzü bulutsuz, ağaçlar düşünelim ve bitkiler… tamamen hareketsiz bir atmosfer içinde… Hayvan yok, insan yok, akan bir su yok.
...
Yalnızlığa tahammül etme kapasitemiz ya da onu sevmemiz tam bir mihenk taşı.[…] Özgür aklın yani nefsanî arzulardan kurtulmuş dehanın eserleri kesinlikle faydasız olmalıdır. Müzik, felsefe, resim, şiir…
Bir dehanın eseri yararlı bir cisim değildir. Faydasızlık bir vasıf olarak dahiyane eserlerin doruğa eriştiğinin işaretidir. Diğer bütün beşerî eserler varlığımızın muhafazası veya konforu için üretilmiştir. Deha ürünü eserler ise kendileri için vardırlar… bir çiçek gibi ya da varlığın net getirisi gibi. Ondandır ki kalplerimiz bu eserlerin tadına baktıkça bir çiçek gibi açılır. Çünkü bu eserler bizi beşerî ihtiyaç kıskacında ağırlaşan dünyevî atmosferden çekip çıkarır…”
Arthur Schopenhauer
bu kitaba inceleme yazılmaz (mesleğin de olsa yazılmaz)
Püritan ideolog William Prynne, 1633 tarihli tiyatro karşıtı Histrion-mastix'inde, bu şeytani oyunu çevreleyen efsaneleri anlatmış, eserin ilk gösterimi sırasında “kehanetle oynayan” seyirciler ve aktörlerin varlığından ve “sahnede Şeytanın görünür bir tasvirine" yer verdiklerinden bahsetmiştir. Kendisi bu tür teatral suç yoğunluklarına