Yine de, durum buysa, buna nasıl tahammül ediyorlar?
Her günü pes etmeden, umutsuzluğa kapılmadan, intihar etmeden, hatta siyaset tartışmaya devam ederek nasıl atlatyorlar? Bu kadar katı egoist olabilirler mi? İşlerin böyle olması gerektiginden o kadar eminler ki kendilerinden bir kez bile şüphe duymuyorlar mı?