"Maddi şeyler belki zamanla aşılır ama bir evlilikte kültürel farklar da önemlidir. Tuna en iyi okullarda okudu ve her zaman birinci oldu. Onun başarısı öyle sıradan ya da tesadüfi değildir. Daima üst düzey biri oldu." Sinirlenmeye başlıyordum. Benden önce annem atladı. "Deniz de birinci olurdu," dedi. Muhtemelen sondan birinciliklerimi sayacaktı. Yerin dibinin daha derinine itiliyordum. "Beden eğitiminde, müzikte, resimde, el işi dersinde hep birinci oldu." Ah, annem... El işi nedir ya?
Sayfa 79Kitabı okudu
Bu acı belki beni öldürmüyordu ama güçlendirdiği de yoktu. Öldürmeyen acının güçlendirdiği bir palavraydı! Süründürüyordu.
Sayfa 257Kitabı okudu
Akşam çökmek üzereydi, akşam soğuktu. Mevsimlerden sonbahardı. Uzakta ağaçlar yapraklarını titreten bir rüzgâra direniyor, çehrelerine inen kahverenginin o kasvetli tonuna hazırlanıyordu. Benim içimde adım adım bir kış büyüyordu. Bir de hasret… Hasret bir ayaz gibi yüzümü, ellerimi, bedenimi, neyim var neyim yok, her şeyimi esir alıyordu. Onsuz geçen ilk saatlerimde zaman sadece aleyhime işliyordu. Zaman, silahsız bir düşmandı; yalnızca gelip geçmekle bile canıma okuyordu. Adımın üstü çizilmişti o bahar ülkesinden. Ben bundan böyle sonsuz bir kış ülkesinin sakiniydim. Sevdiğim adamın hayatından ebediyen silinmiştim, onun evinden, yöresinden… Ve sonunda kalbinden…
Nasıl dayanacaktım? Ruhumun yarısını değil tümünü, kalbimin misafirini değil sahibini ardımda bırakarak yeni bir hayata nasıl alışacaktım? Alışamazdım...Biliyordum...
Düşündükçe uyumak bir yana nefes bile alamıyordum. İnsanların duvarlar üstüme geliyor derken ne demek istediğini tam olarak anlıyordum. Duvarlar üstüme gelmekle kalmıyor, üzerime yığılıyordu. İleri teknolojik donanımlara sahip bu evde en ilkel işkencelerle ölüyor gibi hissediyordum. O an kendimi dışarıya attım. Nereye gittiğimin bir anlamı yoktu. Madem dünya beş yüz milyon kilometre karelik bir yüz ölçüme sahipti, benim içime ferahlık verecek bir yerler de muhakkak bulabilirdim. Hayır, lanet olsun… Dışarıya çıkıp gecenin bir yarısı sokakları turladığım halde boğuculuk hissi geçmedi. Tuna olmadıkça geçmeyecekti de! O adam benim ciğerlerimle eş değerdi. Benim nefesimdi…