Hep böyle mi bu?
~
Bir şeyden kaçıyorum bir şeyden, kendimi bulamıyorum dönüp gelip kendime yerleşemiyorum, kendime bir yer edinemiyorum, kendime bir yer...
Kafatasımın içini, bir küçük huzur adına aynalarla kaplattım, ölü ben'im kendini izlesin her yandan, o tuhaf sır içinden!
Paniğini kukla yapmış hasta bir çocuğum ben.
Oyuncağı panik olan sayın yalnızlık kendi kendine nasıl da eğlenir.
Niye izin vermiyorsun yoluna kuş konmasına
Niye izin vermiyorum yoluma kuş konmasına
Niye kimseler izin vermez yollarıma kuş konmasına?
Nilgün Marmara 
Metinler
Ekonomik kriz ve kadına yönelik -yeni- şiddet dalgası
Alabildiğince fevri bir toplumuz.
Bedensel gelişimimizdeki hız, zihinsel ve psikolojik gelişimimizde maalesef kendini göstermedi, göstermiyor. Eğitim sistemindeki geri döndürülemez hatalar ve aile yapısındaki doğru sanılan yanlışlar bu gelişimsizliğin iki temel faktörü maalesef.
Özellikle hassas an ve dönemlerde ortaya çıkan bu gerçek, toplumsal
Kuş Koysunlar Yoluna
Bir şeyden kaçıyorum bir şeyden,
kendimi bulamıyorum dönüp gelip kendime yerleşemiyorum,
kendimi bir yer edinemiyorum, kendime bir yer...
Kafatasımın içini, bir küçük huzur adına aynalarla kaplattım,
ölü ben'im kendini izlesin her yandan, o tuhaf sır içinden!
Paniğini kukla yapmış hasta bir çocuğum ben.
Oyuncağı panik olan sayın yalnızlık kendi kendine nasıl da eğlenir.
Niye izin vermiyorsun yoluna kuş konmasına
niye izin vermiyorum yoluma kuş konmasına
niye kimseler izin vermez yollarıma kuş konmasına?
"Öyle güzelsin ki kuş koysunlar yoluna" bir çocuk demiş.
Nilgün Marmara
İnsan
25 bin dünya günü kadar vaktimiz var,
o da bize ayrılmış olan kadarıyla
Doğuyor büyüyor, biraz arkadaş ediniyoruz
Görüyor,geziyor,belki bir kaç kadehle sabahlıyor
Evleniyor, yaşamayı tercih ettiğimiz kadar cinsel ilişkiye giriyor
Bazen geçen zamana hayretler ediyor
Pişmanlıklarımızı hatırlıyoruz
Kaçınılmaz olarak ta ölüyoruz
Uzamın ve zamanın dışına karışıyor, gerçekleri kabul edemiyoruz bazen geçiştiriyor,her şey sadece bundan ibaretmiş gibi de yaşıyoruz
Gerçeklik bir ânı ve duyguyu yoğun şekilde yaşarken kabul edilmesi zorlaşıyor Panik,korku,kaygılar ve aşk gibi
Ne gariptir unutuyoruz da
İnsan daimi olarak mutlu olamadığı gibi
Mutsuzda olamaz belki de
Bunlarda kabul edilmesi gereken gerçekler
Bunlara da güleceğiz elbet
Bir gün her şeyi unutacaksın
Bir gün her şey seni unutacak sonuç olarak
Bunların üzerine üzülmenin ,ağlamanın, çok sevmelerin ardından tutulan yasların ,zamanla acizliği öğretiliyor bizlere
Ertelenen tüm duyguların yüklerini taşıyoruz artık
Halbuki tüm bu duygular tasarımın eşsiz parçaları değil mi?