Heder
Ben bir kitap oldum.
Öldükten sonra okusan ne?
İnce sıra nakış örmüşüm.
Söküldükten sonra diksen ne?
Papatyalar, güller açarım?
Kuruduktan sonra sulasan ne?
Nedir bu yaranın ilacı?
Güneş midir, ay mı?
Yoksa gecedeki karanlık mı?
Toprak kokusu siner yaşarken ruhuma.
Bugün gitmek ister canım tanrıya.
Geçer miyim sırattan?
Yoksa bekler miyim seni?
Hoş;
Adende bile kör olur gözlerin.
Bir ben kalırım geride.
Bir de hüzün sözlerim.
#Zifiri
Gittin; kirpiklerimde çürüdü papatyalar….
Sayfa 77Kitabı okuyor
Çocuk kalmak varmış..
Tek derdimin bebeğimin saçını ördüğüm saçlarını taradıgım.
Minicik avucuma papatyalar topladığım.
Kırmızı ayakkabilarımla kosturdugum.
Ağladığım güldüğüm zamanlarda kalmak acı vermiyordu şimdi gibi
Oysa şimdi….
Yaşasın papatyalar;canım papatyalar. Seviyorum sizleri. Sizler ki bütün kış,toprağın altında,yalnız bizi düşünürsünüz ve ilkbaharda hemen seriliverirsiniz ayaklarımızın altına. Canımlarım benim. Seviyorum sizleri insan kardeşlerim. Durup dururken seviyorum işte. Sevip duruyorum. Kollarımı açıp bütün insanlığı kucaklıyorum. Papatyalar gibi sizi koparıp göğsümde tutmak istiyorum...
Sayfa 39
damarlarına papatyalar doldurarak
bir serinlik olup dünyaya sokulmak.
İsmet Özel
Papatyalar,
Sevmesini bilen ve severek ayrılması bilen bir çiçektir.
Her bir papatya...
Her bir kadının hikayesidir.
Ve artık;
Papatya için ayrılma saati geldiğinde,
İçin için ölürken,
Sevdiği Güneş'e, tebessüm vedası bırakır.
Her seven kadın gibi.
Ezan,kapıda bekleyen yırtık giysili bir dilenciydi.
Ezan ahşap bir yalı kapısının ansızın o dilencinin yüzüne kapanmasıydı.
Kimsenin aslını bilmediği,doğrusunu tutturamadığı bir şarkının hep yanlış söylenişi,söyleneceğiydi.
Sözcükleri kestirilemeyene,ölüme bir çağrıydı.
Sayfa 96
