Bende bıraktığınız, acı ve anlatılması olanaksız anılardan ötürü suçlamıyorum sizi.
Ivan'ı düşünüyorum.
Aşkı düşünüyorum.
Damardan verilen gerçeği.
Ve bunun etkisinin ne kadar kısa sürdüğünü.
Bir sonraki, daha yüksek dozu.
Sessizliğin içinde düşünüyorum.
Vaktin geç olduğunu düşünüyorum.
İyileşmez artık. Ve çok geç.
Ama hayatta kalıyorum ve düşünüyorum.
Ve düşünüyorum ki, gelen Ivan olmayacak.
Ne gelirse gelsin, farklı olacak.
Ben, Ivan'da yaşıyorum.
Ivan'dan sonrasını değil.
Reader Follow Recommendations
Bir aşağılamanın sonucunda bana yabancılaşmış olan bedenimle, sonunda kendi etimin derikilerine de iniyorum, her şeyin nasıl içe yöneldiğini, adalelerin sürekli kasılma durumundan sıyrılışını, düz ve çapraz sistemlerinin çözülüşünü, her iki sinir sisteminin eşzamanlı olarak nasıl değişime uğradığını duyumsuyorum, çünkü bu değişimden daha belirgin bir olay yok şu anda; bu, bir iyileştirme süreci, bir tür arındırma; canlı, somut bir kanıt; aynı zamanda, bir metafiziğin en yeni araçlarıyla ölçülebilecek ve adlandırılabilecek bir kanıt.
Hayat, birbirinde ayırdıklarını, kısa bir müddet için tekrar yaklaştırır gibi olsa bile, uzun zaman yan yana bırakmıyordu. Geçen günleri bir daha geri getirmek mümkün değildi ve sadece hatıralar, iki insanı birbirine bağlayacak kadar kuvvetli değildi.
Ey eski günler artık bana yaklaşmayınız,
Ey hayaller, vurmayın kalbimin sert taşına.
Bütün bir hayat bile değmez bir göz yaşına,
Ruhumun dalgaları, köpürüp taşmayınız.
