Sen yaşıyordun, ben düş kuruyordum.
Susar, birbirimize bakarız, kalabalığın bir parçası olmamanın tedirginliğini yaşarız.
Duyularım, geçmişin kendisine tekabül eden bu son raddede incelikli ve derin eseri bozabilecek denli maharetli değiller; bu mekanın ya da bu duvarın, belki de geçen gün oldukları halleriyle aynı olmadıklarının farkına varabilmemi sağlayacak denli maharetli değiller.
Bazı günler tüm berraklığıyla boy gösteriyor zihnimde. Hatıralarımda, yanı başımda buluyorum onu.
Sen, Ben adını verdiğin gizlerle dolusun.
Sen, bilinmezinin sesisin.
Tüm ihtiyatlılığımdan daha kapsamlı ve daha yaygın, en çevik, en kavrayışlı düşüncelerimden bile daha kavrayışlı bir dikkatin içinde var olduğumu anbean biliyorum.
Hocalar, sevdalılar, ihtiyarlar, kırgınlar, rahipler, her türden kaybolmuşlar ... sanki karşılıklı bir yalnızlığı arar gibidirler. Birbirlerini tanımadan görmekten hoşlanıyor gibi görünen bu insanların kırgınlıkları da bu buluşmaları artık kanıksamış olmalı.
Varoluşu sonsuza dek sürekli olarak bitmek ve bittiğini bilmekten ibaret olan o, olduğu şeyi unutarak, mitine mitin unutuşunu dahil ederek, bu hilenin içinde var olmaya devam etmenin aracını mı bulacaktır?
Teste, içinde Auguste Comte'un ilk yıllarını geçirdiği bir odada, irademin bir sarhoşluk devrinde, kendi şuuruna ermenin garip taşkınlıkları arasında doğdu.