Bana en fazla ne ıstırap verdi? Belki de düşüncemi bütünüyle geliştirme -kendimin sonuna kadar gitme- alışkanlığı.
Gidiyor olmanın hissiyatı halen dokunulabilir olan bütün her şeyin yakınlığını yitirmesine sebebiyet veriyor.
Hangisi olursa olsun, bugüne dek karşıma çıkmış olan en yeterli kişi halen kendisidir - bir başka deyişle, zihnimde varlığını sürdüren yegane bireydir.
Bir akşam şöyle yanıt verdi bana: "Sonsuzluğun, azizim, pek kıymeti kalmadı artık -bir yazı meselesinden ibaret. Kainat, yalnızca kağıt üzerinde vardır." .. Hiçbir düşünce onu temsil edemez. Hiçbir duyu ona yöneltemez. O yalnızca dile getirilebilir, o kadar.
Acı çekerken neye benziyor acaba Monsieur Teste? Aşık olduğunda nasıl çalışıyor kafası? Üzüldüğü oluyor mu hiç? Korkuyor mu bir şeylerden? Tir tir titrediği oluyor mu hiç? ... Yanıt arıyorum. Bu sert adamın eksiksiz suretini karşıma oturtuyor, sorularıma yanıt vermesini sağlamaya çalışıyorum ... Fakat o durmadan değişiyor.
Haklı olmaktan, başarıya varan şeyi yapmaktan, yöntemlerimin etkililiğinden iğreniyorum, başka bir şey denemeli.
Edebiyata, şiir sanatının oldukça sarih görünen çalışmalarına kadar, şüpheyle bakıyordum. Yazmak işi daima bir nevi "zihni fedakarlık" ister. Mesela edebi eserlerin okunması şartlarının aşırı bir dil sarihliği ile uzlaşmadığını herkes bilir. Zihin elbette ki herkesin kullandığı dilden kendi gücünün yetmediği olgunluklar, pürüzsüzlükler isteyecektir. Fakat okuduklarından ancak zekalarını uyanık tuttukları zaman zevk alan okuyucular azdır.
Kendini, en güzel anına, en yoğun hatırana teslim et.
Bazen sözcükler tüm anlamlarını yitirir, dilsel karşılığına henüz kavuşmamış yahut dil tarafından önceden sezilmemiş bir boşluğu dolduruyormuş gibi görünürlerdi.