Meğer çaresizliklerin en korkuncu, çaresizlikleri olduğu gibi kabullenmekmiş!
Hüzün şarkıları yalnızlığında başladı, yalnızlığında bitecek.
Reader Follow Recommendations
Kendi başının çaresine bakmış bir kızın gözleri yumuşak ve kibar olmaz…
Sayfa 121
Belki seni bir daha hiç görmeyeceğim. Görsem bile ne değişecek? Belki beni tanımayacaksın bile. Gözlerini eğerek geçip gideceksin yanımdan. Aynı şehirde iki yabancı gibi yaşayacağız artık. Birbirimizin varlığından habersizmişçesine, yıllar yılı bir hayat yükünü taşıyıp gideceğiz…
Bir an gelecek tek başına ona tahammül edemeyeceğini anlayacak ve tekrar döneceksin bu kör kalabalığa.Kimseden anlayış bekleme öyleyse.Bütün mustaripler gibi içine dön,kendine kapan.Bir dost eli mi uzandı sana?İnanma!Seni mi övüyorlar?Güvenme!Sevilen,alkışlanan sen değilsin aslında.Her insan senin o doludizgin yaşantında kendisini buluyor,kendisini seviyor.Sen onlar için,yapmak isteyip de yapamadıklarısın.Şiirlerin söylemek isteyip de söyleyemedikleri.
Milyonlarca kalbin çarptığı bir şehirde yapayalnızdım.
Gelmeyecek bile olsan, ömrümün sonuna kadar arardlm seni.
Büyük şehir, yeni bir günün sabahına her zamanki gibi biraz hüzünlü, kararsız ve biraz dalgın...
Saat, hiç değişmeyen ayak sesleriyle bilinmeyen bir zamana doğru koşuyor...
Uyandım diyemeyeceğim. Çünkü uyumamıştım. Karmakarışık düşünceler içindeyim…
Tüm hayatımı toplumdan korkarak, onu güçlü, ürkütücü ve korkutucu bir şey olarak hayal ederek yaşamıştım.
Sayfa 77
Şimdi sevginin bataklığındayım ve korktukça her an biraz daha saplanıyorum. Bakışların biraz daha derine çekiyor beni.
İnsan yaradılışımızın şaşkınlığı içindeydik…
İnsanlar, kuşlar, ağaçlar, çiçekler ve eşyalar korkunç bir yalnızlığın içine gömülmüşlerdi. Hiç kimsenin birbirinden haberi yoktu. Başka başka dünyalar yaratmıştık kendimize. Birlikte mutlu yaşayacağımız bir dünyada olduğumuzu bilmiyorduk. Kuş ağaçtan habersiz, ağaç buluttan. Ve biz insanlar yeryüzünün bütün güzelliklerine sırtımızı çevirmiş, kendi karanlık iç dünyamızın derinliklerine dalmıştık. Hiç sonu gelmeyecek çileli bir arayıştı yaşamımız. Neyi arıyorduk? Kimi arıyorduk? Bu kaybolmuşluğumuz daha ne kadar sürecekti?
Seni bensizliğe ve kendimi sana mahkûm ediyorum.
Sayfa 167