Bak
Gözlerimdeki keder
Nasıl da damla damla eriyor
Asi ve kara gölgem
Nasıl da esir düşüyor güneşe
Bak
Viran oluyor tüm varlığım
Ve beni girdabına alıyor bir kıvılcım
Tuzaklara salıyor beni
Dolaştırıp doruklarda
Bak
Nasıl da doluyor gökyüzüm
Parıldayan sayısız yıldızlarla
Saat sabah altıyı geçiyor. Gün aymak üzere ama ben hala gecenin peydahladığı acıların yükleriyle ayakta kalmaya çalışıyorum. Zaten payıma düşen tek şey yalnızlık ve depresyon belirtileri şu sıralar. Bunlarla ne yapacağım bilmiyorum.
Haksızlığa uğradığım bir konuda nasıl davranmalıyım, içimin buruk olduğu cümlelerle nasıl uyuyabilirim bilmiyorum. İs kokusu gibi içime sinmiş o kırgınlık, hiçbir şekilde atamıyorum. Normal hayatımı geçtim, rüyalarımda bile kabusum olmaya devam ediyor. Kendimi durduramıyorum, o his peşimi asla bırakmıyor. Mantığım kendi sesine sağır kalmak için zorlarken beni, kalbim çığlıklarıyla dünyamı sarsıyor. En ücra köşelerime kadar kırgınım ama hala güçlü durabiliyorum sanki. Kendim ve benim aramda olan o bağ da ne varsa dibe çöktüğümün farkında. Ama sesini çıkarmıyor, çünkü eğer konuşursa kendi kafasına sıkar, kendini görmez artık.
Perdeler gizli acılar taşıyorlardı yüreklerinde
Ve o masum güvercinler
O beyaz burçlarının doruklarından
Yeryüzüne bakıyorlardı
Belki de gerçek o iki genç el idi
Aralıksız yağan kar altında gömülen o genç iki el
Ve gelecek yıl bahar
Kavuştuğunda pencerenin ardındaki gökyüzüne
Ve de bedeninde filizlenen ince ve yeşil dallar
Çiçeğe duracak ey sevgilim
Biricik sevgilim!
İnanalım Soğuk mevsimin başlangıcına inanalım
İnanalım
Soğuk mevsimin başlangıcına inanalım İnanalım hayal bahçelerinin yıkıntılarına İşsizlikten paslanmış oraklara inanalım İnanalım tutsak düşen tohumlara
Bak nasıl kar yağıyor!
Selam sana ey yalnızlığı tuhaflığın! Sana bıkıyorum artık bu odayı
Çünkü kara bulutlar her zaman
Arınmanın yeni ayetlerinin peygamberleridir
Ve tanıklığında bir mumum
Hep aydınlık bir gizem vardır
Ve iyi bilir o en son ve en uzun alevi