Ne isteyeceğini bilemiyorsun. Sen yitirmiş ve yitirilmişsin. Bir yere gideyim istiyorsun ama nereye gideceğini bilmiyorsun. Birçok şeyi yitirmişsin.
Sayfa 123
Bir Murakami kitabına ait hissetmek...
Hiçbir yere gidemediğimi. Hiçbir yere gitmeden yaşamaya devam ettiğimi. Kimseye aşık olamadığımı. Yürek çarpıntımı kaybettiğimi. Neyi istememin iyi olacağını bilemez hale geldiğimi. Uğraştığım şeylerde en iyisini yapmaya çalıştığımı anlattım. Ama bu hiçbir işe yaramıyor, dedim. Bedenimin gitgide katılaştığını hissediyorum. Bu durum beni korkutuyor. Benim bir bağ kurabildiğim ve bir his besleyebildiğim tek şey bu yer. Kendimi hep buraya ait hissettim.
Sayfa 121
Okur Takip Önerileri
Hafıza denen şey kesin değil keyfidir.
Sayfa 119
Kimseye güvenemezsin, hiçbir şey de değişmez. Yapacak bir şey yok. Hoşuna gitmiyorsa tek çaren başka bir dünyaya kaçmak.
Sayfa 118
İnsan denen varlık var ya, yüreğinin derinliklerinde birbirini öldürmeyi sever. Ve öldürmekten bitap düşene dek birbirlerini öldürürler. Öldürmekten yorulunca biraz dinlenirler. Sonra yine başlarlar öldürmeye. Hep böyledir.
Sayfa 118
"Sonraki savaş başlamadı mı henüz?"
"Henüz değil, daha başlamadı."
"Er yada geç başlar. Savaş illaki çıkacak. Her zaman mutlaka çıkar. Yok demekle yok olmaz. Yokmuş gibi görünse de vardır."
Sayfa 118
Dünya giderek daha da karmaşık bir hal alıyor. Ve her şeyin hızı da gitgide artıyor. Ama geri kalan her şey aynı. Bir değişiklik yok.
Sayfa 118
İlerlemek dışında hiçbir şey düşünmedim. Düşünsem ne olacaktı ki? Sadece zaman uzayacaktı. Hiçbir şey düşünmeden adım atarak ilerlemeye odaklandım.
Sayfa 114
Düşüncelerim sessizlikte yankılanıyor. Düşüncelerim yankılanıyor.
Sayfa 112
Kafamın içindeki boşluğu bir şeylerle doldurulmalıydım. Korkudandı bu. Boşluğun içinde korku vardı.
Sayfa 112
Korkuyor muydum?
Korkuyordum.
Sayfa 111
Hiçliğin boşluğunda dolanıyorum. Kabus ile gerçeklik arasındaki o tuhaf sınırda.
Sayfa 110
Onu oraya ben itmemiştim. Kendisi de yapmış değildi. İkimiz ayrı yollar seçmiştik. Bu yollar kesişmemişti. Hepsi buydu.
91
Yoruldu ve bir yerde dinlenmek istedi herhalde, diye düşündüm. Ben tünek gibi bir şeydim.
Sayfa 103
Zaman, kayan kum gibi kaymaya devam eder. Durduğumuz yer eskiden bulunduğumuz yer değildir artık.
Sayfa 90