Bir gün şehirdeki en kötü şöhrete sahip adam bana bir iş teklif etti. Benden ölü karısı gibi davranmamı istiyordu. Ve Adrian Volkov, hayır cevabını kabul edecek türden biri değildi. İşlerini demir yumrukla yönetirdi ve tüm emirleri hemen yerine getirilirdi. Teklifine karşı iki seçenek sunmuştu. Ya hapse girecektim ya da onun gazabına uğrayacaktım. Ben de başımın üstünde bir çatı olmasını seçtim. Rol yapmanın nesi bu kadar zor olabilirdi ki? Değil mi? Ama yanıldım. Karısının yerine geçtiğim anda her şey kontrolden çıktı. Artık hayatta kalmamın tek yolu Adrian’dan geçiyordu. Peki, gerçekten de öyle miydi?
-Şimdi kitabı ready slumptan çıkma amacı ile okumuştum çıkardı mı çıkardı ama galiba seriye de devam etme kararı aldım. Okurken her ne kadar sinir krizleri geçirsem ve dark romancein bana uygun olmadığını düşünsem bile -ki hala öyle düşünüyorum- seriye devam edeceğim çünkü öyle bir bitti ki kitap sonunu okurken bir şok geçirdim çünkü asla böyle bir son beklemiyordum. Kitabı okur bırakırım diyordum ama öyle olmayacak.
Tabii kitabın dehşet bi yönü olduğundan da bahsetmem lazım, şu “dark romance kitap” adı altında kadınların objeleştirilmesi ve bunu yapanların da yine genel olarak kadın olması bana ciddi anlamda çok garip geliyor hani nasıl kendi hemcinsini bir erkeğin malı olarak gösterirsin anlamıyorum, okurken de zaten genellikle o sahneleri atladım ve büyük ihtimalle ikinci kitapta da aynısını yapacağım.
Dokuzuncu Hariciye Koğuşu
Fyodor Dostoyevski 'nin 
Yeraltından Notlar 'ı varsa 
Peyami Safa 'nın da ''Bodrum Katından Notları'' var . . .
Gaz lambasını yakıp merdivenlerden yavaş yavaş ''Bodrum Katı''na doğru inelim . . .
Bu roman, sadece 15 yaşındaki hasta bir gencin hastane
