Hanımefendi " dedi" siz pelikanların yavrularını nasıl beslediklerini biliyor musunuz? Afallayan kadin " hayır " dedi. " Anne pelikan, yavrularının açlık çektiğini görürse kendi etinden parça kopararak onları besler."
(Zülfü Livaneli)
Ez Û Tu Û Payîz
Dîsa birîn!
Di canê min de,
li vê demsalê,
li ser vê xakê,
û li peravên te Deryayê!!
derdibûn.
û, ji te jî....(can )
gulleya demê,
YAĞMUR
Vâreden’in adıyla insanlığa inen Nûr
Bir gece yansıyınca kente Sibir dağından
Toprağı kirlerinden arındırır bir Yağmur
Yağmur Şiiri
Vâreden’in adıyla insanlığa inen Nûr
Bir gece yansıyınca kente Sibir dağından
Toprağı kirlerinden arındırır bir Yağmur
Kutlu bir zaferdir bu ebabil dudağından
senin adına övgüler dizeceğim ey ebedi olan! on telli ud ile senin adına övgüler dizeceğim. çünkü sen beni olağanüstü bir biçimde yarattın. kemiklerim biçimlenirken senin bilgin dahilindeydi. ben dünyanın derinliklerinde yaratıldım. bütün uzuvlarım senin kitabında yazılı ve senin gözlerin allah'ım, beni bir ceninken bile görüyordu.
bir daha baharı görmeyeceğim ama bu satırlar kalacak. beni buraya kadar getirdi. kalbim acıdan çatlıyor.
ah! bir güvercin gibi kanatlarım olsaydı. uçar ve huzurlu olurdum. çünkü şiddeti ve kavgaları gördüm. bu dünyada çok acı çektim. bu dünya gebe ve haksızlık doğuruyor.
allah'ım! senin gücün ve senin huzurun dışında nereden sığınak bulabilirim. eğer şafağın rüzgarların asılsam ve denizin derinliklerinde yaşasam, yine de eşinin ağırlığını üzerimde hissederdim. beni kararsızlıkla sarhoş ettin. senin yolların ne kadar gizemli. yüreğimin acısını söylüyorum. ruhumun yakıcılığını söylüyorum.
sessizliğimi korurken kemiklerim ufalıyor. çünkü eşinin ağırlığı üzerimde. hatırla, hayatım bir soluktan ibaret. çöldeki bir pelikan gibiyim. yıkıntıların arasındaki bir baykuş gibi ve bir serçe gibiyim, damda tek başına kalmış.
dökülmüş su gibiyim ve ölüp gitmişler gibiyim ve ölümün gölgesi gözkapaklarımı kaplıyor. beni bırak, beni bırak, günlerim sadece bir nefes. beni bırak, yolculuğuma başlamadan önce geri dönüşü olmayan yere, ebedi karanlıklar ülkesine.
..
Furuğ Ferruhzad
Yıllardır boz bulanık suları yudumladım
Bir pelikan hüznüyle yürüdüm kumsalları
Nurullah Genç, Yağmur.
GÜVERCİNİN RUHU
Âh, bir güvercin gibi kanatlarım olsaydı
Uçar ve huzurlu olurdum
Çünkü şiddeti ve kavgaları gördüm
Bu dünyada çok acı çektim.
Bu dünya gebe ve haksızlık doğuruyor
Allah'ım, senin gücün ve senin huzurun dışında
Nereden sığınak bulurum?
Eğer şafağın rüzgarlarına asılsam ve denizin derinliklerinde yaşasam
Yine de elinin ağırlığını üzerimde
“Gelenek ölmüşlerin yaşayan ruhudur; gelenekçilik ise yaşayanların ölmüş ruhudur.”
Jaroslav Pelikan