Ne güzel özetlemiş;
“insanın en serin anında bile, içinde tutuşan bir yer vardır kimse bilmez. baharı bekler, bahar gelmez. bir ömür suladığı çiçeği solar, kimse görmez. sonra bir an gelir; çiçek koparılır, saksı kırılır, pencere kapatılır, perde çekilir. insan o eşikte, her şeyden vazgeçer.”
"Yatağımın karşısında bir pencere var. Odanın duvarları bomboş. Nasıl yaşadım on yıl bu evde? Bir gün duvara bir resim asmak gelmedi mi içimden? Ben ne yaptım? Kimse de uyarmadı beni. İşte sonunda anlamsız biri oldum. İşte sonum geldi. Kötü bir resim asarım korkusuyla hiç resim asmadım; kötü yaşarım korkusuyla hiç yaşamadım."
🪽 
Tutunamayanlar
Risale-i Nur +5
“Ey bedbaht ehl-i dalâlet! Bak, dalâlet yolu ne kadar karanlıklı ve elemli! Ne zorun var ki oradan gidiyorsun? Hem bak, iman ve tevhid yolu ne kadar kolay ve safâlı! Oraya gir, kurtul.” (Sözler, Otuz Üçüncü Söz, On Birinci Pencere)
Göğsümü yar da gönlümün aşkla nasıl çırpındığını gör; pencere aç da her solukta havadan dalgalanan denize bak.
| Fuzûlî |