...
Valizim toplanmak üzere
Hatıratlar nerde?
Büzülmüş pencere kenarına, dalmış derine
Sen git diyor, sen git
Ben onu bırakıpta hiçbir yere
Gitmiyorum / NF
Sabahattin Ali
Niçin seninle bir pencere kenarında oturup konuşamıyoruz? Niçin rüzgarlı sonbahar akşamlarında, sessizce yan yana yürüyerek ruhlarımızın konuştuğunu dinleyemiyoruz? Niçin yanımda değilsin?
Sevdiklerimizin değerini bilelim:(
(okumak isteyenler için çok uzun ama duygusal bir metin bırakıyorum buraya -bendenizden-)
(Askerden dönen Necmi'nin annesini kaybetmesi üzerine arkadaşına bunu anlatması)
Necmi başını büküp olayları tek tek anlatmaya başladı. ‘Valla devrem ne sen sor, ne ben söyleyem. Bizimkiler de bilmez ama benim sonum yakındır. Benim Valideyi hatırlar
Günaydın 1000k nın minnoşları.
Sana;
Tren raylarının kenarında sıralanmış rengarenk çiçekler var. Ama senin vagonda pencere yok gibi bi'Pazar sabahına uyanman hiç şık olmadı. 😉
Memleket hasreti gibisin sevgilim
Kapı ağzında,
Pencere kenarında seviyorum seni
Dokunmadan, fotoğraflarla...
Öyle bir anımız var ki seninle
Anlatsam komedi
Sussam dram olur içimde
Ve sensizliği yutkunuyorum
Dolanıp duruyor sözcükler dilime...
Yazar:
Azad Penaber
Dilîstan
Mezar taşı
Düşünceler kirlensede
Duygular saf
Gözler ağlasada
Sözler acıtıyor
Sen sevsende
Karşındaki yakmaya yetti
Sen sussan ruhun şarkılar söylemeye başlıyor
Ölülere türküler çalsanda
Oysa çok bekledim seni ben
Geceleri sabahlara kavuşturarak
Kaç pencere buğuladım, kaç perde söküldü içimden bir bilsen
Yağmurlara tuttum şemsiyemi, yağmurlar bana ıslanmasın diye
Nice zifirilerde seni tuttum önüme
Ömrüme yeni bir hayat, yoluma çentiksiz kaldırımlar döşedim adınla
Karlar yerini baharlara bırakırken ve kuşlar dönerken yeşillerime
Bir senden bi haber zamanlar tükettim, gelmedin...
Uçurumlarca düşerken çiçekler ellerinden, sahralarca kum döktüm gözlerimden
Oysa ben sadece ömrünün tentesine sığınmak için bekliyordum seni, gelmedin...
Kaç yağmur götürür içim bilmiyorum,
Kaç rüzgar taşır sineme dudaklarım.
Bu alaca yalnızlıkla daha Kaç sabah çürütürüm kimbilir,
Saba rüzgarına kapılan ömrümü alsan avuçlarına
Ve bitse nefeslerimin bekleyişi
Gelirsin diye uyutmadım hiç içimdeki çocuğu
Bekliyorum, gelmedin...
L.D
"Yatağımın karşısında bir pencere var. Odanın duvarları bomboş. Nasıl yaşadım on yıl bu evde? Bir gün duvara bir resim asmak gelmedi mi içimden? Ben ne yaptım? Kimse de uyarmadı beni. İşte sonunda anlamsız biri oldum. İşte sonum geldi. Kötü bir resim asarım korkusuyla hiç resim asmadım; kötü yaşarım korkusuyla hiç yaşamadım."
Oğuz Atay
