Uyanış
Bu, boyaları dökülmüş dört duvar arasında ruhum bedenime döndü. Öldürdüklerime hayat verdim. Kendi kendimi doğurdum. Artık gerçeği biliyorum. Bir yerlerde hayatın ve mutluluğun olduğunu, aşkın kol gezdiğini biliyorum. Ve hepsini bulacağım! Hayatım boyunca yokluğunu hissettiğim bütün insanlığımı, sevgiyi yaşayacağım. Bugüne kadar reddettiğim bütün hediyeleri kabul edeceğim.
Sayfa 424Kitabı okudu
Bir ara Anita’nın gözlerinden yaşlar geldiğini gördüm. Sarhoşluk kadınlara çok zalim davranabiliyordu bazen. Hafızanın en karanlık odalarını aydınlatan bir projektöre dönüşebiliyordu
Sayfa 345Kitabı okudu
Gözlerimizi kapatıp düşünmeye başladık. Birbirinden milyonlarca kilometre uzakta iki beyin yan yana yatıyordu.
Sayfa 336Kitabı okudu
Reader Follow Recommendations
… gördüğün rüyalardan seni uyandırdığım için pişman değilim… Ama bil ki, zihnin cehennemindir. Sonsuza kadar yaşayacak. Senin gibi. Öldüğünde ise, sen orada olmayacaksın ne yazık ki!
Sayfa 242Kitabı okudu
Medeniyetten daha kötü bir şey varsa, o da medeni olmaya çalışan bir medeniyetsizlik…
Sayfa 206Kitabı okudu
Babam bana sarıldı ve, “Seni seviyorum, biliyorsun, değil mi?” dedi.
“Biliyorum,” dedim. “ Mesele hiç bir zaman o değildi zaten.”
Bunlar babama söylediğim son sözlerdi.
Sayfa 337Kitabı okudu
Yine de dedi “ bir dağı aşmak zorunda olan bir seyyah gibi bu konuda susmak en iyisi; elbette dağ olmasa, yol çok daha rahat ve kısa olur; ama sonuçta orada ve aşılması gerekiyor!”
Sayfa 61Kitabı okudu
Ah birazcık kaygısız olmak, beni şu güneşin ışıdığı dünyada insanların en mutlusu yapardı… Başkaları birazcık çaba ve yetenekle karşıma geçip sıkılmaktan uzak bir kendini beğenmişlikle çalım satarken, ben kendi çabamdan ve yeteneğimden mi kuşkulanıyorum?
Bazen bir anlığına beni yerimden sıçratıp kendime getiren bir cesarete kapılıyorum, o an nereye gideceğimi bilsem, koşa koşa gideceğim.
Sayfa 41Kitabı okudu
Arkadaşların için yapacağın şey, onların sevinçlerini ellerinden almamaktan, mutluluklarını onlarla paylaşarak arttırmaktan başka bir şey değil. Ruhları endişe verici bir tutkunun altında ezilip kederden mahvolurken, onları biraz olsun avutabiliyor muyuz?
Sayfa 31Kitabı okudu
Yalnızım ama bir kente inen ordu gibi yürüyorum.
Sayfa 89Kitabı okudu
Hiçbir şey değişmedi fakat yine de her şey başka bir biçimde var olup gidiyor. Anlatamıyorum. Bulantı’ya benziyor bu, ama aynı zamanda tam tersi: Sonunda başımdan bir serüven geçiyor. Kendimi sorguya çekince bunun, “kendim olmaklığım ve burada bulunmaklığım” olduğunu görüyorum.
Sayfa 86Kitabı okudu