Askerlik emrini yerine getirdiğim sene, bana verilen bölük yazıcılığı göreviyle, rahat rahat oturup kitap okuyabileceğim bir fırsatta beraberinde verilmişti. Bu kitabı böyle bir durumda, Alay kantinine gittiğim bir akşam, sıra beklerken raflarda görmüştüm. Kantinin görevlileri ile aramda, askerlik bahanesi, karşılıklı anlaşı, hoşgörü arkadaşlıkları kurduğumdan dolayı kitabı bana okumam için vermişlerdi. Kitabı her gün yazıhanemde okuyor, “acaba gerçek midir?” Dediğim kısımları da düşünüyordum. Gel zaman git zaman, askerliğimin bitme vakti geldiğinde, kitabın, gözlerim ve zihnimde son bulan okuma göreviyle bitmesi beni biraz da olsa üzmüştü. Empati’yi her yanıyla sevmenin dışında İstanbul’da da geçen olayları insanı gerçekten hayrete düşürür. Bir şeyin, aslında her yerde bittiğini öğreniyoruz, bunu görebiliyoruz ama yürekte devam eden bir şeyler kalıtsal hastalıklara da taş çıkarabilecek türdendir. “Empati benim için öyle oldu ve askerliğim bittiğinde herkes arkadaşlıklarla, yaşanmışlıklarla, fotoğraflarla dönerken; ben Empati ile evime geldim. Hala durur” ..
