Reader Follow Recommendations
bir insanı sevdiğimiz zaman böyle oluyor. onları tam anlamıyla görmüyoruz.
dile getir duyduğun acıyı! dert sustu mu
yüreğe dolar için için, yıkar yüreği!
oysa hep bilirsiniz nedir,
ölümlülerin başını yiyen:
kendine fazla güven.
saate baksan gündüz şimdi:
ama karanlığa boğulmuş göğün lambası.
ya gecenin zaferi bu,
ya da gün utanıyor doğmaktan.
bir şey içime oturmuş kalmıştı. yok olmak. toz olmak istiyordum. varlığım orada olmamalıydı. gelip beni alsalardı. uzaydan ya da bir yerden gelselerdi. sessiz sedasız kaybolsaydım. yerime kız kulesini bıraksalardı. ne alakaysa?
mesafeli bir yerden konuşuyordu. oraya nasıl ve ne zaman gitmişti? ben mi göndermiştim? taksi mi tutmuştu?
tütünümü, anahtarımı aldım, evden tam çıkıyorum, bir şeyin eksik olduğunu, eksik olanın ruhum olduğunu fark ettim.
Kanunlar ve görevler din çatısı altında birleştiğinde, insan asla tamamen bilinçli olamaz, asla kendinin tamamen bilincine varamaz. Asla tam bir birey olamaz.
Bir şeyin yokluğu, varlığı kadar ölümcül olabilir.
Korku katilidir aklın. Korku, mutlak yıkım getiren küçük ölümdür. Korkumla yüzleşeceğim. Onun etrafımdan ve içimden geçip gitmesine izin vereceğim. Ve geçip gittiğinde, onun izlediği yolu görmek için iç gözümü kullanacağım. Korkunun geçtiği yerde hiçbir şey olmayacak. Yalnızca ben kalacağım.
