Kendimizi alıştığımız şeylerden bir bir kesebilmeliyiz. İşe yaramadığını artık gördüğünüz ve bir anlamı olmayan şeyleri hayatınızdan kopartıp atın. Artık bir oyuncak hâline gelmiş şeyleri çıkartın hayatınızdan.
Başkaları tarafından yazılmış senaryoda verilen rol uymadıysa, kendi rolünü kendin yaratacaksın. İkinci ve üçüncğ şahıslar da, senin oynadığın oyunu seyretmek düşecek yalnızca. Beğenseler de, beğenmeseler de...
Belki de yanılıyorum. Hiç tanımadığım insanları, saplantı haline getirdiğim; duyduğum bölüp pörçük veriler dışında hiçbir geçerli temele dayanmayan peşin hükümlerle yargılamam doğru mu? Görüp tanıdıktan sonra değerlendirmek ve eğer gerekiyorsa eleştirmek daha akılcı değil mi?
Neden ben de bu denli kırılmadı güç bir inatla direniyorum ki? Kafamda yarattığım karanlık karelerin gerçeklik derecesini görmek için, bundan iyi fırsat mı olur?