“amanın eyle mürüvvet
gördüğüne tapma gönül
yüzüne bakmayanın sen
tozuna da bakma gönül
bir kardaşa meyil verip
tuz ile ekmeğin yiyip
azıcık noksanın görüp
tez başına kakma gönül
arap ata binip coşma
karlı buzlu dağlar aşma
her gördüğüne sır açma
doluları dökme gönül
pir sultan'ım gündür ava
çektiğim emekler hava
nasihatım olsun sana
sen hatıralar yıkma gönül”
Bir halden anlamaz cahile, kul eyledi zaman bizi.
Karga konsa gülistana
Gülün kadrin ne bilir
Kendi kadrin bilmeyen
Elin kadrin ne bilir
Gel bizim bahçeyi edelim seyran
Bülbüller mest olmuş güllere hayran
Seni benden ayırır bir gün devran
Araya ayrılık düşmeden gel gel