Uzun bir şiirin son dizesindeyim
Bir sağnağın son damlası kaldı içimde
Bağıracak gücüm yok, fısıldasam kimse duymuyor
Sokaklara çıkıyorum ellerim yüreğimde
Benim gördüğüm şeyleri kimse görmüyor.
Sayfa 80 - Kırmızı Kedi Yayınları, 1. BasımKitabı okuyor
En sonunda özlediğim yalnızlığı gerçekten yaşayabiliyorum, çünkü insan hiçbir yerde, kendine ite kaka yol açtığı büyük bir kalabalık arasında olduğu kadar yalnız olamaz.
Yaşamı sürdürmek tamamen olanaksızmışçasına umutsuzluk veren bir duygu. Bir fırtına sonrasında gökyüzünde koşuşan beyaz bulutlar gibi acı veren dalgalar yüreğime çarpıyor. Müthiş bir heyecan -korku mu desem?- yüreğimi burkuyor ve soluğumu kesene kadar gitmiyor. Zaman zaman gözlerimin önündeki tüm görüntüler kararıyor ve puslanıyor ve bedenimdeki tüm gücün, parmaklarımın ucundan çıkıp gittiğini hissediyorum.