“Benim,” dedim, ikimizin de duyması gerekeni fısıldayarak. “Geri döndüm.”
Geri döndüm.
“Sen misin, Cal?” Sesim bir çocuğunki gibi çıkmıştı.
Başını evet der gibi sallarken gözlerini benden ayırmadı. “Benim.”
Kitabın başından son 100-150 sayfasına kadar sinir oldum. Genel olarak Mare’nin kimseye güvenmeyeceğim düşünceleri vardı. Mare’nin durmadan değişen düşünceleri ve ruh haliyle sinir oldum. Hareketleri ve düşünceleri aynı değildi. Bencilce düşünüyordu. Bir de herkes Mare’ye aşık tabi bu kitapta olan başka bir sinir bozucu şey. Başlarda Mare’yi sevmesem de sonlara doğru sevmekle sevmemek arasında kaldım. İlk kitaba kıyasla kötüydü. Diğer Yenikanlar’ı aramakla geçti kitap. Mare ve Cal arasında hoş yakınlaşmalar oldu fakat azdı keşke daha fazla olsaydı. Sonuçta her serinin içinde kötü bir kitap vardır bu da o kitaptı.